Rozdział 5

Od autorki: Nawet nie wiecie, jak ja was kocham. Taka ogromna liczba komentarzy, wasze słowa, pochwały, sprawiają, że mam ochotę was wszystkich wyściskać. Naprawdę bardzo, bardzo dziękuję za to wszystko. To znaczy dla mnie naprawdę wiele. Każda, nawet krótka opinia sprawia, że mam więcej chęci do pisania. A wasze dopytywanie się o to, kiedy nowy rozdział daje mi wielkiego kopa w tyłek, aby pisać szybciej, haha. xx
Okej, zanim zostawię was z nowym rozdziałem, chciałam was serdecznie zaprosić na świetnego bloga mojej bardzo utalentowanej koleżanki. KLIK! Obiecuję, że nie pożałujecie. :)
Dobra, miłego czytania! Nowy rozdział myślę, że pod koniec przyszłego tygodnia, ale nic nie obiecuję!:)

 "Nastaje taki czas, kiedy dociera do ciebie myśl, że masz dość oszukiwania samego siebie. Kiedy przyjmujesz do wiadomości to, co czujesz. Moment, kiedy pragniesz zmian. Chwila, kiedy w twoim sercu pojawia się iskierka nadziei a cichy głos w głowie mówi ci: Od teraz wszystko będzie dobrze. Musisz w to tylko uwierzyć."

           

        Niall zdezorientowany zmarszczył brwi i spojrzał po twarzach przyjaciół. Wszyscy wpatrywali się w niego, więc chłopak spuścił wzrok. Milczał, uparcie wpatrując się w swoje dłonie, które raz po raz zaciskał w pięści.

            - Yhm, Horan? – usłyszał głos Liama, który spojrzał na niego spod uniesionych brwi. – Na co ty czekasz? – spytał zdziwionym głosem. Irlandczyk obrzucił go spłoszonym spojrzeniem niebieskich jak ocean oczu i spytał:

            - Ale… O co ci chodzi? – spytał, nie bardzo rozumiejąc zachowanie Liama.

            - Nie sądzisz, że powinieneś iść do niej i z nią porozmawiać? – wtrącił się Zayn.

            - Nie sądzę, aby miała ochotę ze mną rozmawiać… - mruknął Niall, oblizując usta.

            - Och proszę cię! – parsknął Harry. – Nikt inny oprócz ciebie nie zmusi jej do rozmowy. Znamy ją bardzo krótko, a wy jesteście przyjaciółmi od lat.

            - Już nie – powiedział cicho, jednak wydał z siebie bezsilne westchnięcie i wstał z krzesła. Powłóczając nogami, skierował się w stronę wejścia do domu.

            - Powodzenia stary! – usłyszał za sobą wołanie Louisa. Blondyn nie obejrzał się za siebie i przygryzając wnętrze policzka, wszedł do środka. Dotarł na pierwsze piętro i zatrzymał się przed drzwiami do pokoju Amy. Wziął kilka uspokajających oddechów.

            Okej, w najgorszym wypadku wyrzuci mnie za drzwi i zacznie na mnie krzyczeć – pomyślał i nie zastanawiając się dłużej, zapukał do drzwi. Kiedy przez dłuższą chwilę nie otrzymał odpowiedzi, nieśmiało nacisnął klamkę, nie napotykając oporu. Uchylił więc drzwi, wkładając głowę do środka.

            Zauważył drobną sylwetkę Amy, która siedziała przy dużym oknie, wpatrując się w gwieździste niebo. Była zwrócona plecami do niego, więc nie mógł zobaczyć wyrazu jej twarzy. Nie odzywając się słowem, usiadł na łóżku i odchrząknął, jakby chciał w dyskretny sposób powiadomić dziewczynę o swojej obecności.

            Ciemnowłosa otarła łzy, które spłynęły po jej twarzy i spojrzała przez ramię. Kiedy zdała sobie sprawę, kto był w jej pokoju, zacisnęła usta w wąską linię i z powrotem utkwiła wzrok w niebie. Jednak nie zwracała już większej uwagi na gwiazdy. W głębi duszy marzyła o tym, aby chłopak dał jej spokój i opuścił pokój. Nie wiedziała, co ma mu powiedzieć. Skąd może wiedzieć, jak sama gubi się we własnych myślach?

            - Amy… Dlaczego zmieniłaś zdanie? – spytał zachrypniętym głosem Niall, przeczesując blond czuprynę. – W jednej chwili mówisz, że nie chcesz mnie ponownie w swoim życiu, a teraz nagle godziłaś się z nami zamieszkać? – spytał marszcząc brwi. – Wyjaśnij mi to, proszę. Bo naprawdę tego nie rozumiem.

            Brunetka milczała przez chwilę i westchnąwszy, powoli odwróciła się przodem do chłopaka. Niall spojrzał prosto w jej zielone, smutne oczy.

            - Nie wiem… Bałam się… Bałam się, że nie dam sobie tutaj sama rady. W Londynie. Bez mieszkania, pracy, rodziny i przyjaciół. Propozycja, którą złożył Zayn była mi bardzo na rękę. Naprawdę nie chcę was wykorzystywać, ale po prostu zamieszkanie z wami sprawiło, że mam łatwiejszy start. Mogę zacząć szukać pracy, zamiast martwić się o to, czy uda mi się znaleźć tanie mieszkanie – mówiła szybko, intensywnie gestykulując. Niall zmarszczył brwi, czekając aż dziewczyna w końcu dobrnie do sedna sprawy.

            - Myślę, że… Gdzieś w głębi duszy naprawdę pragnę tego, aby nasza przyjaźń była taka jak przedtem – powiedziała już cichszym i spokojniejszym głosem. – Gdzieś pod tym żalem i złością jaką odczuwam, chcę, aby było jak dawniej.

            - Czyli… Byłabyś w stanie mi wybaczyć? – spytał, na co dziewczyna zamilkła na dłuższą chwilę. Powoli pokiwała głową.

            - Tak... Tęskniłam za tobą tak bardzo, kiedy wyjechałeś – szepnęła między łzami. Jej wargi zadrżały, zacisnęła oczy i pokręciła głową jakby chciała cofnąć te słowa. – Nie chciałam ci wybaczyć tego, że wyjechałeś. Tak bardzo chciałam być na ciebie zła – jęknęła, chowając twarz w dłoniach, a następnie przeczesując nimi włosy. – Ale w momencie kiedy cię zobaczyłam… To wszystko zniknęło. Dlatego poczułam złość, którą wyładowałam na tobie. Było mi łatwo udawać, że nie chcę cię widzieć. Ale prawda jest taka, że w pierwszym momencie chciałam po prostu cię przytulić, zapominając o wszystkim co złe – szepnęła, a w jej oczach stanęły łzy, którym pozwoliła płynąć.

            Niall zacisnął wargi, unosząc głowę, aby nie pozwolić płynąć łzom, które nie wiadomo kiedy, także napłynęły do jego oczu.  Niepewnym ruchem dotknął ramienia Amy, a następnie przyciągnął ja do siebie tak, że głowa dziewczyny spoczęła na jego piersi.

            - Tak bardzo cię przepraszam – wyszeptał całując ją w czubek głowy. Zacisnął oczy, wzmacniając uścisk. – Zrobię wszystko, aby to naprawić… - Zaczął gładzić jej plecy, chcąc ukoić swoje jak i jej szalejące emocje. Poczuł jak dziewczyna kiwa głową. Po kilku chwilach Niall zadał dręczące go pytanie:

            - Dlaczego zostawiłaś nas przy ognisku i nagle bez słowa wróciłaś do domu ? Co się stało? W pewnej chwili śmiałaś się, a w kolejnej uciekałaś … - powiedział powoli.

            Amy westchnęła i postanowiła, że powie po prostu to, co myśli.

            - Dotarło do mnie, jak szczęśliwy jesteś. Ja po prostu… Nie chcę tego psuć swoją obecnością.

            - Jak mogłaś tak pomyśleć? – spytał zdziwiony chłopak, odsuwając ją delikatnie od siebie.

            - Wiem, że ja zawsze za sobą niosę kłopoty i problemy. Nie chcę niszczyć twojego szczęścia, Niall. Nie chcę, abyś cierpiał – szepnęła, przełykając gulę rosnącą w jej gardle.

            - Amy, dzięki temu, że mam szansę odbudować naszą przyjaźń, jestem jeszcze szczęśliwszy niż byłem. Twój tok myślenia zupełnie mija się z prawdą – powiedział miękko, uśmiechając się czule.

            - Jesteś pewien? – spytała cicho, a jej oczy zalśniły od łez.

            - Bardziej niż pewien – odpowiedział z uśmiechem, ponownie przytulając ją do siebie. Czuł, że teraz może być tylko lepiej.

            Ciemnowłosa otworzyła oczy, uśmiechając się pod nosem. Przeciągnęła się i rozejrzała po pokoju. Po wczorajszej rozmowie z Niallem oraz wyjaśnieniu wszystkiego, noc w nowym mieszkaniu minęła jej naprawdę spokojnie. Żadnych koszmarów, które często ją nawiedzały, żadnych problemów z bezsennością, ani nic.

            Dlatego też dzisiaj czuła się wypoczęta i przepełniona pozytywną energią. Wstała z łóżka i ruszyła do łazienki, w celu wzięcia krótkiego prysznica. Następnie ubrała się w wygodne ubrania i rozczesała mokre po myciu włosy. Zadrżała, czując jak kropla zimnej wody spływa wzdłuż jej kręgosłupa. Zerknęła na zegarek w telefonie. Dochodziła dziesiąta. Wnioskując po tym, ze w całym domu panowała cisza, zrozumiała, że reszta domowników jeszcze śpi.

            Chcąc zachować ciszę, zeszła na palcach do kuchni i dopiero tam mogła w spokoju funkcjonować. Postanowiła zrobić im niespodziankę i ugotować coś dobrego na śniadanie. Chciała, aby to był jej wyraz wdzięczności za to, że może u nich mieszkać. Otworzyła więc lodówkę, przez chwilę czując się niepewnie. W końcu nie wiedziała, czy może wyjadać ich jedzenie. Ale po chwili wzruszyła ramionami, przypominając sobie, że od teraz są współlokatorami.

            Wyjęła więc składniki na naleśniki, kilka jogurtów i owoców. Kiedy przygotowała masę, zaczęła je po kolei smażyć. W tym samym czasie pokroiła świeże owoce, które powkładała do oddzielnych miseczek. Otworzyła jogurty, które postawiła na stole. Kiedy wszystkie naleśniki były usmażone, położyła je na jednym talerzu. Całość tworzyła imponującą wieżyczkę.

            Uśmiechnęła się szeroko, z zadowoleniem patrząc na swoje dzieło. Klasnęła cicho w dłonie i w podskokach wbiegła po schodach. Jako pierwszego zbudziła Harry`ego. Głośno zapukała do drzwi i bez słowa wparowała do jego pokoju.

            - Harry, wstawaj! – krzyknęła, podchodząc do loczka i szturchając go w ramię. Zaśmiała się na widok dziewiętnastolatka, który leżał na brzuchu, z dłonią przerzuconą przez łóżko. Jego usta ułożone były w dziubek, a kiedy uchylił zaspane oczy, pisnął zabawnie w popłochu, a w efekcie tak gwałtownego ruchu, wylądował na podłodze. Amy zaśmiała się i powiedziała: – Cóż, przynajmniej ty już jesteś rozbudzony. Śniadanie na stole – powiedziała i nie zamykając za sobą drzwi, wyszła na korytarz.

            Następny w kolejce był Louis. Ku jej zaskoczeniu, kiedy weszła do jego pokoju, zauważyła, że chłopak już nie śpi.

            - O, nie śpisz – powiedziała zdziwiona, uśmiechając się promiennie. Szatyn odmruknął coś w odpowiedzi, przeczesując poczochrane włosy.

            - Yhm, zbudził mnie pisk Harry`ego – mruknął.

            - W sumie to dobrze, oszczędzisz mi roboty – zaśmiała się. – Zrobiłam śniadanie. Czeka gotowe w kuchni – Po tych słowach opuściła jego pokój.

            Nie wiedziała na kogo natrafi jako następnego. Kiedy weszła do środka, uśmiechnęła się na widok Liama, który spał skulony, ściskając poły kołdry. Wyglądał niezwykle uroczo z roztrzepanymi włosami.

            - Hej, Liam! – krzyknęła, podchodząc do niego i szturchając w ramię. Chłopak mruknął coś i otworzył jedno oko, jęcząc cicho. – Śniadanie jest gotowe, schodź na dół! – powiedziała zabierając poduszkę spod jego głowy. Chłopak jęknął przeciągle i ziewnął, unosząc się do pozycji półleżącej.

            Kolejny był Niall, z którym nie było większego problemu, gdyż zawsze stosowała ten sam sposób, aby go wybudzić. Kiedy nie pomagały łaskotki, wystarczyło wspomnieć o jedzeniu, a chłopak zrywał się z łóżka jak oparzony. Kiedy usiadł na jego brzegu, zawołał za Amy, która zmierzała w stronę wyjścia z jego pokoju.

            - Ej, czekaj na mnie! Jeśli idziesz po kolei, to został ci jeszcze Zayn. Myślę, że będziesz potrzebowała mojej pomocy – zaśmiał się ochryple, pocierając zaspaną twarz dłonią. Dziewczyna kiwnęła głową i wspólnie skierowali się w stronę pokoju mulata. Ku jej zaskoczeniu, Niall chwycił swoją gitarę, która stała przy drzwiach do jego pokoju. Nic jednak nie powiedziała. Irlandczyk pobiegł jeszcze pod drzwi do pokoju Liama i krzyknął wsadzając głowę do środka.

            - Liam! Chodź, idziemy obudzić Zayna! – krzyknął śmiejąc się.

            Kiedy Payne do nich dołączył, wspólnie wparowali do jego pokoju, w ogóle nie zachowując ciszy. Liam i Niall spojrzeli po sobie i w chwili, gdy blondyn zaczął grać pierwsze takty jakiejś melodyjki, zaczęli cicho śpiewać. Podeszli do śpiącego Zayna, a ich śpiew nabierał na sile. Amy stała obok i obserwowała ich z szerokim uśmiechem. Kiedy zrozumiała co planują, parsknęła głośnym śmiechem.

            Po kilku sekundach ich śpiew, zmienił się w krzyk. Obaj wskoczyli na łóżko Zayna, skacząc po nim jak małe dzieci. Liam kiwnął, aby Amy do nich dołączyła, więc tak też zrobiła. Skakali tak długo, dopóki Zayn nie jęknął głośno, zakrywając się po czubek głowy kołdrą.

            Kiedy nareszcie udało im się zwlec go z łóżka, wspólnie zeszli na dół, gdzie zastali już rozbudzonego Harry`ego i Louisa. To, że już zabrali się do jedzenia, nie bardzo zdziwiło Amy.

            Wszyscy zasiedli do stołu, rzucając się na jedzenie. Ten widok był dość zabawny. Niby codzienna czynność, jednak w otoczeniu tej piątki, wydało jej się to pełne radości.

            Podczas jedzenia śniadania, wszyscy wychwalali pyszny posiłek przygotowany przez dziewczynę.

            - Jeśli będziesz tak gotowała, to prędko cię nie oddamy! – powiedział Harry, na co reszta się zgodziła, śmiejąc się.

            - Dzięki – powiedziała dziewczyna, uśmiechając się szeroko.  Do ręki wzięła najświeższą gazetę i zaczęła przeglądać rubryki z ogłoszeniami o pracę.

            - Za czym patrzysz? – spytał Louis za zaciekawieniem.

            - Szukam jakiś ciekawych ofert pracy – mruknęła, nie podnosząc wzroku.

            - O, możemy ci pomóc! – zaoferował się Zayn. Cała reszta zgodziła się bez wahania, a kiedy Amy już miała coś odpowiedzieć, przerwał jej Niall.

            -Myślę, że nie będzie to konieczne. Mam pomysł – uśmiechnął się szeroko, a jego oczy zalśniły z ekscytacji. 

PAMIĘTAJCIE, ŻE W KOMENTARZACH MOŻECIE ZADAWAĆ PYTANIA BOHATEROM! ♥