Rozdział 6

Od autorki: Witam was o godzinie 00:20. Ech, zamiast smacznie spać, pisałam rozdział dla was, a jako, że udało mi się go skończyć, sprawdziłam szybko błędy (także wybaczcie, jeśli nie wyłapałam wszystkich) i dodałam rozdział na bloga. Mam nadzieję, że wam się spodoba, bo moim zdaniem wyszedł całkiem okej. :) 

Dziękuję za każdy komentarz, miłe słowa i ogólne wsparcie. Kocham Was!

Nastepny rozdział przed świętami! :) 

Po prostu spróbuj. Zaryzykuj. To twoje przeznaczenie. Nie możesz się z nim minąć. Musisz zrozumieć oewną rzecz. Pewnego dnia zdajesz sobie sprawę, że jesteś nie tylko przetrwanym. Jesteś wojownikiem. Więc nastał moment, abyś zawalczyła. O siebie.

            

            - Niall, powinnam się bać? – spytała z wahaniem Amy. Blondyn roześmiał się, biorąc kolejny kęs naleśnika.

            - Ależ skąd. W sumie to to chyba jeden z moich najlepszych pomysłów! – powiedział i wypiął dumnie pierś. Czwórka chłopaków roześmiała się, a Louis mruknął pod nosem:

            - Jego najlepsze – zrobił cudzysłów z palców przy drugim słowie – pomysły, zawsze kończą się najgorzej.

            - Hej! – burknął oburzony Horan, po czym pokręcił głową. – No nie ważne. Poczekaj moment! – powiedział i zerwał się z miejsca. Wbiegł po schodach i zanim reszta zdążyła cokolwiek powiedzieć, już pędził na dół. Zdyszany opadł na krzesło i odpalił laptopa, którego postawił na stole. Wszyscy milczeli, w napięciu czekając na to, co Niall ma do powiedzenia. Niebieskooki z rosnącą ekscytacją wyszukał interesujący go adres i po chwili zaczął wyrzucać z siebie słowa z prędkością karabinu maszynowego: - Amy, nie szukaj żadnej pracy. Niedawno znalazłem w sieci ogłoszenie konkursu, który organizuje doświadczony i popularny szef kuchni, właściciel kilku restauracji w Wielkiej Brytanii. Na początku musisz wysłać im zgłoszenie i dostarczyć trzy potrawy, które ocenią i zadecydują, czy dostajesz się dalej. Później są trzy etapy. Ale to nie wszystko. Zwycięzca tego konkursu, otrzymuje pokaźną kwotę i własny lokal w którym ma możliwość otwarcia własnej restauracji. Nie wspominając już o tym, że podczas trwania konkursu możesz nabrać wiele doświadczenia i spotkać dużo zdolnych i światowej sławy kucharzy – Niall skończył swój wywód, wzdychając głęboko i uśmiechając się szeroko. Amy zmarszczyła brwi, podobnie jak reszta chłopaków.

            - Okej… - zaczęła niepewnie. – Ale co to ma wspólnego ze mną i jak ma mi pomóc?

            - Naprawdę nie rozumiesz? – spytał zdziwiony Niall, patrząc się na nią jak na kretynkę.  Ciemnowłosa pokręciła głową. Niall jęknął. – Pamiętasz, jak przed moim wyjazdem zastanawiałaś się nad tym, co będziesz robiła w przyszłości? – spytał, ostrożnie dobierając słowa. Nie chciał, aby chłopacy dowiedzieli się o tym, że Amy spędziła dzieciństwo w sierocińcu. Przynajmniej nie w ten sposób.

            - Tak… - powiedziała powoli, wciąż marszcząc czoło.

            - Cóż, a pamiętasz, co wtedy powiedziałaś? – dociekał. Amy zastanowiła się chwilę, a po chwili jej oczy otworzyły się szerzej. Kiwnęła powoli głową.

            - Powiedziałam, że chciałabym mieć własną restaurację lub coś w tym stylu. Tak jak moi rodzice – szepnęła. Zacisnęła dłonie w pięści, nie chcąc, aby do jej oczu napłynęły łzy. Kiedy była mała, dowiedziała się, że jej rodzice przed śmiercią prowadzili restaurację, która była ich największą dumą. To po nich Amy odziedziczyła talent kulinarny.

            - Dokładnie! – Niall klasnął w dłonie. – Dlatego też, to będzie idealne dla ciebie! Powalisz wszystkich na kolana i zdobędziesz pieniądze, aby spełnić swoje marzenie – uśmiechnął się szeroko.

            - Niall… Ja nie mam doświadczenia! – jęknęła Amy, przeczesując dłonią włosy. – Myślisz, że mam jakiekolwiek szanse? Jestem samoukiem, który gotuje ras na ruski rok, najzwyklejsze potrawy.

            - Amy, to nie ma znaczenia! – powiedział z uporem Niall, chwytając dziewczynę za ramiona i patrząc jej prosto w oczy. – Masz dar, talent i po prostu… To jest to. Gotowanie to coś, co kochasz robić i musisz uwierzyć w to, że jesteś w tym dobra. To twoje marzenie, więc co ci stoi na przeszkodzie, aby je spełnić? – spytał.

            Amy zagryzła wargę, patrząc na Nialla, a następnie na pozostałą czwórkę, która przyglądała się jej z zachęcającymi uśmiechami na twarzy.

            - Okej, zgłoszę się – powiedziała, wzdychając głęboko. W głębi duszy pojawiła się iskierka nadziei, a oczy rozbłysły radością. To mogło być ekscytujące i ciekawe doświadczenie.

            Małe prawdopodobieństwo, że dostanie się do konkursu, ale to wciąż pozostawało bardzo intrygujące.

***

            Minęły trzy dni pełne pracy. Amy przez ten czas wypełniła formularz i zgłoszenie. Termin przynoszenia potraw mijał za dwa dni, a dziewczyna stała właśnie w kuchni, dopieszczając swoje dzieła. Według chłopaków wszystko smakowało niesamowicie.

            Po wielu próbach, w końcu zdecydowała się na kurczaka w curry, zapiekankę ze szpinakiem i pierś z kurczaka zapiekaną z sezamem. Amy była naprawdę zadowolona z efektu. Kosztowało ją to dużo czasu i wysiłku, ale kiedy na stole przed nią czekały zapakowane, zrobione potrawy, rozpierała ją duma. Bardzo chciałaby się dostać, ale nawet jeśli tak się nie stanie, będzie miała spokój ducha, że przynajmniej próbowała.

            - Jedziemy? – spytał Niall, wchodząc do kuchni i uśmiechając się do niej pokrzepiająco. Amy oderwała wzrok z okna, w które się wpatrywała.

            Kiwnęła głową i zapakowała wszystkie pudełka do reklamówki. Włożyła płaszcz i buty. Zanim oboje z Niallem opuścili dom, usłyszeli za plecami krzyki chłopaków, życzących jej powodzenia. Amy zagryzła wargę, uśmiechając się szeroko i wychodząc z domu.

            Minęły dopiero cztery dni, odkąd zamieszkała z chłopakami, a już czuła się tutaj jak u siebie. Ich po prostu nie dało się nie lubić. Fakt, czasami byli głośni, strasznie głośni i dziwni, jednak powoli się do tego przyzwyczajała. Wiedziała, że ma wobec nich ogromny dług wdzięczności i naprawdę nie miała pojęcia, czy kiedykolwiek będzie im to w stanie wynagrodzić.

            W milczeniu wsiadła do samochodu Nialla, a chłopak wyjechał na jezdnię, kierując się pod wyznaczony adres. Amy włączyła radio, które jak myślała, odciągnie ją od myśli, które zajmowały jej umysł. Tak się jednak nie stało, więc westchnęła sfrustrowana.

            Nim zdała sobie z tego sprawę, pomiędzy nią a Niallem znów zaczęło dobrze się układać. Chwilami czuła się tak, jakby chłopak nigdy nie wyjechał.  W życiu by nie pomyślała, że zdołają odbudować swoją przyjaźń tak szybko. Nie wiedziała, czy w ogóle zdołają to zrobić.

            Bolało ją jednak to, że Niall wciąż nie wie o tak wielu rzeczach. Nie chciała tego przed nim ukrywać, jednak uważała, że będzie lepiej, jeśli po prostu zostawi to dla siebie. Nie chciała, aby poczuł się winny.

            Ciemnowłosa przymknęła powieki, opierając głowę o szybę. Poczuła na sobie wzrok Nialla, więc spojrzała w jego stronę, napotykając spojr4zenie jego błękitnych tęczówek. Uśmiechnął się, kładąc rękę na jej ramieniu.

            - Spokojnie, dasz sobie radę – powiedział z pewnością w głosie i kiwnął głową.

            Amy przełknęła ślinę i delikatnie kiwnęła głową. Po kilku minutach blondyn zatrzymał samochód przed dużym budynkiem, gdzie trzeba było dostarczyć potrawy i swoje zgłoszenie.

            - Dasz sobie radę, czy iść z tobą? – spytał z troską w głosie. Ciemnowłosa pokręciła przecząco głową.

            - Nie, dam sobie radę – wychrypiała, po czym wysiadła z samochodu, uprzednio biorąc reklamówkę. W drugiej dłoni trzymała formularze. Zrobiła dwa, niepewne kroki i zatrzymała się przed drzwiami.

Widząc wahanie Amy, Niall pomyślał: Dasz radę. Jeszcze dwa kroki, Amy. Dasz radę! Uwierz w to. Odetchnął z ulgą i zacisnął dłonie w pięść, uśmiechając się szeroko, widząc jak dziewczyna w końcu wchodzi do środka. Teraz pozostawało mu tylko czekać i trzymać za nią kciuki.

Po piętnastu minutach drzwi do samochodu otworzyły się i do środka weszła dziewczyna. Jej oczy błyszczały radością, więc Niall domyślił się, że poszło dobrze.

- Wszystko opowiem jak będziemy w domu – powiedziała, zanim Irlandczyk zdążył zadać jakiekolwiek pytanie. Roześmiał się i kiwnął głową.

Podjechali pod dom i od razu skierowali się do środka. Po wejściu, usłyszeli tupot stóp. Cała czwórka biegła w ich stronę, o mało się nie zabijając i nie wywracając po drodze. Zaczęli krzyczeć jeden przez drugiego i uciszył ich dopiero krzyk Amy, która poprosiła, aby się uciszyli.

Trzymając ich w niepewności, która rozsadzała ich od środka, spokojnym krokiem ruszyła do salonu, siadając na wygodnej, brązowej kanapie. Reszta podążyła za nią jak posłuszne pieski i usiedli na kanapie na przeciwko, podskakując z ekscytacji.

Amy roześmiała się głośno i zamilkła nagle, przybierając poważny wyraz twarzy.

- Poszło świetnie! – krzyknęła, a jej usta rozciągnęły się w szerokim uśmiechu. – Najpierw okazało się, że dwóch z nich, a była trójka, znało moich rodziców! – pisnęła, zagryzając wargę i przytykając dłonie do ust. Piątka chłopaków spojrzała na nią z szeroko otwartymi oczami i radością wymalowaną na twarzy. – Podobno wszyscy razem stawiali pierwsze kroki w tej branży. Później spróbowali moich potraw i wydaje mi się, że byli pod wrażeniem – powiedziała, a jej głos zadrżał z emocji. Rozpierała ją duma, którą odczuwała. Każdą cześć jej ciała wypełniało szczęście i poczucie spełnienia. Czuła się tak, jakby osiągnęła jakiś cel, który sobie wyznaczyła. I może faktycznie tak było?

- Czyli co, dostałaś się dalej? – spytała Harry.

- Nie wiem – powiedziała, uśmiechając się delikatnie. – Dowiem się za jakieś trzy, cztery dni. W sieci pojawi się lista osób, które przechodzą do konkursu.

Kiedy dziewczyna wypowiedziała te słowa, chłopacy zaczęli składać jej gratulacje, ciesząc się razem z nią. W końcu Niall zaproponował:

- W takim razie musimy to uczcić! – krzyknął, podnosząc się z miejsca i ruszając w stronę barku, gdzie leżało kilka butelek alkoholu na specjalne okazje. Wyciągnął jedną z nich i zamachał zachęcająco. Wszyscy zgromadzeni w pokoju wybuchnęli śmiechem, widząc jak oczy Nialla zalśniły na wyobrażenie chwili, kiedy w gardle poczuje gorycz ulubionego alkoholu.

Ciemnowłosa drgnęła przestraszona i przetarła oczy. Rozmasowała ramię i rozejrzała się w koło. Wokół było ciemno, jednak zdołała dostrzec, że leżała w swojej sypialni. Wciąż jednak była w ciuchach. Wygląda na to, że musiała zasnąć, a któryś z chłopaków ją przeniósł i położył do łóżka.

Kiedy usłyszała kolejny łańcuszek przekleństw wypowiedzianych podniesionym głosem, zrozumiała, że to był dźwięk, który wyrwał ją ze snu. Uniosła się do pozycji siedzącej i zmarszczyła brwi. Wiedziała, że to niegrzecznie jest podsłuchiwac, jednak ciekawość wzięła górę.

-Jesteś chujem, wiesz? – warknął jeden głos. Amy wytężyła słuch, próbując zorientować się, kto był jego właścicielem.

- Jaki jest twój problem, do jasnej cholery? – syknęła druga osoba. – Kurwa mać, przecież wiesz, że to się nie powinno stać!

- Ale stało się . Nie zmienisz tego, Louis! – warknął Harry. Dopiero teraz Amy go rozpoznała. Kiedy jego głos stał się stanowczy i z naciskiem wypowiadał każde słowo.

- Jesteś pijany – odpowiedział lekceważąco Louis.

- Nie pierdol – warknął młodszy chłopak. – Ty też jesteś pijany. Z resztą pijany czy nie… - warknął Harry, jednak niedane było mu dokończyć, gdyż rozmowę przerwał im wrzask Liama, który został wybudzony z błogiego snu:

- Czy możecie, do jasnej, cholery obaj zamknąć jadaczki? Ja tu próbuję spać, Boże! – jęknął i zatrzasnął drzwi od swojej sypialni.

Po słowach zdenerwowanego szatyna, rozmowa między Harrym, a Louisem się zakończyła. Ciemnowłosa jeszcze przez chwilę siedziała nieruchomo, raz po raz analizując ich słowa.

O co chodziło?

Poczuła wyrzuty sumienia z powodu tego, że usłyszała rozmowę, której najprawdopodobniej nie powinna słyszeć. Ale przecież o niczym szczególnym się nie wiedziała, więc w tym problem?

Prawda? To nie było nic szczególnego.

PAMIĘTAJCIE, ŻE W KOMENTARZACH MOŻECIE ZADAWAĆ PYTANIA BOHATEROM! ♥