Rozdział 7

Od autorki: Mamy kolejny, już 7 rozdział. Zdecydowanie bardziej podoba mi się jego druga część. Ale opinię pozostawiam was. Bardzo was proszę, komentujcie! To naprawdę motywuje do pisania! ♥ 

Życzę wam wszystkich wesołych i spokojnych świąt. Abyście wypoczęły i spędziły czas z rodziną. Autorkom bloga życzę dużo weny i chęci do pisania.

Jeszcze tylko jedna sprawa. Chciałam was serdecznie zaprosić na mojego nowego bloga. Niedawno dodałam prolog. 

>Sztuka Zemsty< 

Co jest prawdą, a co kłamstwem? Wszyscy twierdzą, że człowiek to taka mądra istota. Więc dlaczego tak często nie zauważamy tego, co mamy prosto przed nosem. Dlaczego dajemy się ranić? Dlaczego tak łatwo ufamy? Dlaczego łudzimy się, że wszystko skończy się dobrze, skoro nigdy tak nie jest?

          

          Przez cały ranek Amy bacznie obserwowała Louisa i Harry`ego. Mimo tego, że skutecznie maskowali swoje emocje przed pozostałymi członkami zespołu, Amy wyczuwała napięcie, które między nimi panowało. Postanowiła jednak, póki co, nie poruszać tego tematu. Nie chciała się wtrącać.

            Wzięła ostatni łyk soku i włożyła szklankę do zmywarki. Zerknęła na zegarek. Dochodziła druga po południu. Czas się zbierać – pomyślała. Na drugą trzydzieści umówiła się z Jamie, w centrum Londynu. Spotkanie zaproponowała Donnavan, a Amy była mile zaskoczona jej telefonem. Cieszyła się, że dziewczyna zechciała się z nią podobnie spotkać.

            Ciemnowłosa założyła płaszcz i buty, chwytając torebkę. Spojrzała przez ramię i zauważyła Nialla, idącego w jej stronę.

            - Może cię podwieźć? – spytał, uśmiechając się delikatnie.

            - Nie, nie. Nie trzeba – zaśmiała się. – Wezmę taksówkę – machnęła ręką. – Do zobaczenia później!

            Niall pożegnał się z nią, a Amy wyszła z domu. Przeszła ulica kilka metrów, próbując schwytać taksówkę. Kiedy w końcu jej się to udało, wsiadła do pojazdu i podała kierowcy ulicę, na której ma się zatrzymać.

            Po niespełna piętnastu minutach dotarła na miejsce i ruszyła w stronę lodziarni o nazwie „Słodka chwila”. Zanim doszła na miejsce, poczuła jak ktoś kładzie jej rękę na ramieniu. Amy drgnęła i odwróciła się do tajemniczej osoby. Napotkała roześmianą twarz Jamie.

            - Och, cześć – powiedziała Amy, poprawiając torbę na ramieniu.

            - Hej – powiedziała z entuzjazmem Jamie. Od dziewczyny aż biła dobra energia. Ładny uśmiech rozświetlał jej twarz, a w szarych oczach były iskierki radości. – Idziemy? – spytała, wskazując głową na lodziarnię po drugiej stronie ulicy.

            - Prowadź – powiedziała Amy. Weszły do środka, zajmując miejsce przy oknie. Podeszła do niej kelnerka, odbierając zamówienie. Obie zamówiły po filiżance kawy i porcji lodów.

            - Więc… - zaczęła Jamie, słodząc kawę. Zerknęła na Amy, która w milczeniu patrzyła się w  okno. Zdawała się być myślami daleko stąd. Jamie westchnęła i szturchnęła ją lekko. – Halo? Ziemia do Amy! – roześmiała się, a ciemnowłosa posłała jej delikatny uśmiech.

            - Wybacz – powiedziała, biorąc łyżkę czekoladowych lodów do buzi.

            - Jak ci się podoba Londyn? – spytała Jamie.

            - Jeszcze nie miałam okazji dokładnie go zwiedzić, więc trudno mi powiedzieć. Jest… Głośny – zaśmiała się. – I duży. Tłoczny. Ale ogólnie, podoba mi się. Dość miła odmiana.

            Jamie pokiwała głową.

            - Wynajęłaś coś, czy zatrzymałaś się w hotelu? – Jamie odgarnęła kosmyk prostych włosów za ucho i z uwagą wpatrywała się w koleżankę.

            Amy milczała przez chwilę, zastanawiając się nad tym, co odpowiedzieć. Nie wiedziała, czy Jamie wie o One Direction. Ale po chwili zdała sobie sprawę, że praktycznie każdy o nich słyszał. Szczególnie w Londynie. Postanowiła więc, zataić przed nią trochę prawdy.

            - Zatrzymałam się u przyjaciela – odpowiedziała wymijająco.

            - O, nie wiedziałam, że znasz tutaj kogoś – zdziwiła się Jamie.

            - Nie wiedziałam, że on tu mieszka. Zadzwonił do mnie, bo kiedy jechał na uczelnię, zobaczył mnie przechodzącą przez pasy – zaśmiała się nerwowo, wypowiadając, kłamstwo wymyślone na poczekaniu.

            Jamie przyjrzała jej się badawczo, a Amy zacisnęła palce na łyżeczce od lodów. Miała wrażenie, jakby Jamie zdała sobie sprawę z tego, że została okłamana. Amy zawsze była beznadziejną kłamczuchą.

            - Rozumiem – powiedziała w końcu Donnavan. Uśmiechnęła się ciepło, a w jej policzkach ukazały się dołeczki.

            Rozmawiały jeszcze przez następną godzinę, z każdą chwilą dowiadując się o sobie nawzajem coraz więcej. Amy odczuwała niebywałą ulgę, wiedząc, że znalazła kogoś, z kim będzie mogła od czasu do czasu się spotkać i porozmawiać. Kto wie, może Jamie to materiał na przyjaciółkę?

            Fakt, ma przyjaciela. Bo wiedziała, że mimo trudnej przeszłości, Niall wciąż jest jej przyjacielem. I z dnia na dzień bardziej się o tym przekonywała. Kiedy patrzyła w jego błękitne oczy, wiedziała troskę. Szczerość. Czyli to, czego najbardziej potrzebowała.

            Ale Niall to chłopak. Nie może porozmawiać z nim o wszystkim. Amy wiedziała jednak, że nigdy nie będzie w stu procentach szczera z Jamie. Zbyt wiele razy zawiodła się na ludziach, aby teraz wyjawiać swoje sekrety i uzewnętrzniać się. Przede wszystkim, nie chciała jej litości. Tego by nie zniosła.

            - Amy? – spytała ciemnowłosa, wyrywając koleżankę z rozmyślań. – Może masz ochotę pozwiedzać trochę Londynu? Póki pogoda nie grymasi – zaproponowała.

            - Hm… - Amy zawahała się, patrząc na zegarek w telefonie. Była prawie czwarta po południu. – Czemu nie? – spytała, uśmiechając się.

            - Świetnie! – ucieszyła się dziewczyna, wyciągając z torebki pieniądze. – Ja stawiam – uśmiechnęła się, zostawiając pieniądze na stoliku. Amy posłała jej pełen wdzięczności uśmiech. Obie wstały z miejsca i ruszyły ku wyjściu.

            - Mam czas do szóstej, więc zrobimy sobie mały spacer – Jamie wzięła ciemnowłosą pod rękę i ruszyły ulicą.

***

            Kiedy Amy wróciła do domu, nie czuła nóg. Ten „mały spacer” jak to ujęła Jamie, wymęczył ją całkowicie.

            - Straciłam kondycję. To pewne – sapnęła, ściągając buty. – Wróciłam! – powiedziała na tyle głośno, aby reszta ją usłyszała.

Weszła do salonu, człapiąc w stronę kanapy. Trójka z chłopaków siedziała na ziemi, jedynie Niall i Louis zajęli kanapę. Amy usiadła po środku, rozciągając się wygodnie, układając głowę na kolanach blondyna, a nogi na kolanach Louisa. Irlandczyk uniósł brew, patrząc na nią z rozbawieniem.

            - Ej, nie za wygodnie ci? – jęknął Louis. – Twoje nogi ważą chyba z tonę!

            - Nie marudź Lou – zaśmiała się. – Co oglądacie? – spytała, odwracając głowę w stronę telewizora.

            - Woda dla słoni – odpowiedział Harry, biorąc łyk coli.

            - Hej, to czasem nie ten film, gdzie gra Pattinson? – spytała Amy, sięgając ręką do miski z popcornem, która leżała na kolanach Zayna. Jęknęła, widząc jak brakuje jej niespełna dziesięć centymetrów.

            - Zayn… - jęknęła, zwracając na siebie jego uwagę. Chłopak uśmiechnął się delikatnie i podsunął jej miskę. Amy wydała z siebie westchnienie pełne ulgi i wzięła dużą garść.

            - Tak, to ten film. Fajny w sumie… - powiedział Niall.

            - Na miłość boską – jęknął Liam. – Zamkniecie się, czy nie? Przez was straciłem wątek! – burknął.

            - Już, już – mruknął Niall, wystawiając ręce w obronnym geście, Amy roześmiała się, widząc to. Po zjedzeniu swojej porcji popcornu, podniosła się do pozycji siedzącej, mrucząc cicho.

            - To ja nie przeszkadzam. Idę się położyć, jestem zmęczona – posłała im delikatny uśmiech i ruszyła po schodach na górę.

Kiedy weszła do swojego pokoju, zauważyła, że wciąż nie rozpakowała mniejszej torby. Którą przywiozła ze sobą. Westchnęła ciężko, zamykając drzwi od pokoju. Podniosła ją z ziemi i usiadła na łóżku. Rozpięła zamek, wyciągając każdą rzecz po kolei. Kilka ubrań, zdjęć, rysunków, płyt i zeszytów. Kiedy wstała z łóżka, jeden z nich upadł na podłogę, otwierając się na przypadkowej stronie.

Amy kucnęła, podnosząc go z ziemi. Zerknęła na okładkę i na chwilę jej serce się zatrzymało. Potrząsnęła głową, przytykając dłoń do ust. Zerknęła na zapisaną stronę, a następnie na datę. To był jeden z jej dwóch pamiętników, które psycholog kazał jej prowadzić podczas terapii.

Usiadła z powrotem na łóżku. Był to wpis z dnia: 09.03.2012r.

Czy to ja? Czy ja jestem powodem dlaczego ludzie zawsze odchodzą? Koniec końców i tak zostaję sama.

Najpierw Niall, na miłość boską, jego imię nawet trudno mi napisać. Później Lucas i  Rebbekah. Teraz… Po tym wszystkim, także Chris. Kiedy widziałam jego zakrwawioną i poranioną twarz, posiniaczone ciało… To było to. To był ten moment, kiedy całkowicie się załamałam. Wygląda na to, że on także.

Cały który skrywałam, wypłynął na wierzch. Dosłownie. Bystra osoba się domyśli. Co robi zrozpaczony człowiek? Co robię ja, kiedy jest źle? Sięgam po coś ostrego i hamuję ból. Chociaż na chwilę.

Mam ochotę wrzeszczeć jak opętana. Byleby pozbyć się wszystkich emocji. Aby chociaż na chwilkę cały syf wokoło zniknął. Rozpacz, którą odczuwałam, zastąpiła złość. Wściekłość. Tak ogromna, że gdybym tylko chciała, złapałabym krzesło w pół.

            Całe moje wnętrze krzyczy. Krzyczy o pomoc. Wrzeszczy z bólu. Z bólu, który codziennie zadaje mi ON.

            Teraz wiem. To ON jest powodem, dlaczego ludzie mnie zostawiają. To ON rozpoczął mój koszmar.

            To nie on – szepce głos w mojej głowie. – To ty to rozpoczęłaś. Sama sprowadziłaś na siebie w piekło.

            Tak. Ten cholerny głos ma rację. Gdybym nie wplątała się w tą głupią grę z NIM, ON nie skrzywdziłby tych wszystkich ludzi. Wciąż miałabym ich przy sobie.  ON wyniszcza mnie kawałek po kawałku. Sekunda po sekundzie. Staję się wrakiem.

            Ludzie mówią, że wszystko się polepszy. Że ten ból w naszym brzuchu, ból w sercu, to wszystko zniknie. Są w błędzie. To nigdy nie zniknie.

            Ale ja mogę zniknąć. W każdej chwili.

            Chyba nigdy nie pozbędę się z głowy słów, które wypowiedział. JEGO słów, które są moim koszmarem.

            - Jesteś moja. Nikogo innego. Nikt inny nie może cię mieć. Nigdy przede mną nie uciekniesz. Zawsze cię znajdę. Tylko spróbuj, a stanę się twoim najgorszym koszmarem.

            - Nie ma znaczenia jak szybko biegniesz. Ból zawsze biegnie szybciej – szepnęła pod nosem Amy, wpatrując się w zapisaną kartkę. Gdzieniegdzie było widać ślady łez. Je łez.

            - Co robisz? – usłyszała nieśmiały głos Nialla, który stał w progu pokoju. Amy szybko zatrzasnęła zeszyt i rzuciła go na stertę innych przedmiotów na łóżku.

            - Nic ciekawego - mruknęła. – Wejdź – zaprosiła go, siląc się na uśmiech. Niall zmarszczył brwi, siadając obok przyjaciółki. Nie zamierzał jednak drążyć tematu, gdyż przyszedł tu w innym celu.

            - Musze ci coś powiedzieć… - zaczął. Spuścił wzrok na swoje dłonie, wzdychając ciężko. – Chodzi o Zayna – mruknął.

            Amy spojrzała na niego spod uniesionych brwi. O Zayna? Czy Niallowi nic się nie pomyliło? Przecież to o Louisa i Harry`ego powinni się martwić! Czy on tego nie widzi?

            - Co z nim? – spytała niepewnie. Niall wziął głęboki wdech, patrząc na nią z ukosa. Coś w jego spojrzeniu mówiło, że nie ma dobrych wiadomości.