Rozdział 8

Od autorki: Bardzo przepraszam, że musieliście tyle czekać na ten rozdział. Myślę, że jego długość wam to wynagrodzi, jednak jakość pozostawia wiele do życzenia. Przepraszam. Dziękuję wam za każdy komentarz, kocham was! ♥ Z góry przepraszam za błędy, publikuję rozdział na szybko. x

Następny za około tydzień! c:

Enjoy!

Ps. Znienawidzicie mnie za końcówkę. Wiem to. x

Chciałem znów do tego wrócić. 

Poczuć adrenalinę, 

radość, wiatr we włosach. 

To naprawde niesamowite.

Ktoś, kto nigdy tego nie robił, 

nigdy nie zrozumie o co mi chodzi.

           

        - Niall, o co chodzi? – spytała Amy, patrząc wyczekująco na przyjaciela. – Co się dzieje z Zaynem?

            Irlandczyk zaczął bawić się dłońmi, przygryzając delikatnie wargę. Wzniósł oczy do góry, usilnie próbując ogarnąć bałagan w głowie. Od czego ma zacząć? Najlepiej od początku – podpowiedział mu głos w jego głowie.

            - Jeszcze zanim postanowiliśmy zrobić sobie przerwę od kariery – zaczął – Zayn był w związku z pewną dziewczyną. Perrie, z zespołu Little Mix. Ona zerwała z nim niespodziewanie, wyjaśniając, że cały ich związek był… Ustawiony. Przez naszych menagerów i przez menagerów jej zespołu. Związek z Zaynem miał przynieść im rozgłos. Kiedy on dowiedział się, że przez tak długi czas był wykorzystywany, wkurzył się. Boże, był tak cholernie wściekły. I smutny. Codzienne widziałem ból w jego oczach – szepnął, kręcąc głową, czując jak wspomnienia powracają.

            Ciemnowłosa uniosła wysoko brwi ze zdziwienia, przetwarzając nowe informacje. Nie była w stanie nic powiedzieć, więc tylko czekała, aż Niall dotrze do sedna sprawy.

            - Później Zayn zaczął wychodzić na całe godziny. Nikt nie wiedział co się z nim dzieje, nie rozmawiał z nikim. Ale nie dało mu się długo ukrywać prawdy. Wyszło na jaw, że Zayn zaczął… - Niall wziął głęboki, drżący oddech. – Zaczął brać narkotyki. – Widząc przerażoną minę Amy, szybko potrząsnął głową. – Spokojnie, to nie było nic poważnego. Nie znam się na tym, ale kiedy Zayn został w końcu zmuszony do pójścia do specjalisty, wszyscy dowiedzieliśmy się, co zażywał. Nic groźnego, ani mocno uzależniającego.

            Amy wciąż milczała. Przeczesała dłońmi włosy, wzdychając ciężko.

            - Czy on… Uzależnił się od tego?

            - Na szczęście nie. Wszyscy zareagowali dość szybko. W samą porę, zanim to gówno zdołało go wciągnąć – pokręcił głową. – Niedługo po tym, menadżerowie uznali, że przyda nam się przerwa. Potrzebowaliśmy tego, naprawdę. Powoli zaczynaliśmy się gubić. My, a zarówno oni, nie chcieliśmy, aby z resztą stało się to, co z Zaynem. Mieliśmy naprawdę wielkie szczęście, że informacja o… Problemie Zayna nie wyciekła do pracy…

            - Racja… - mruknęła dziewczyna. – Ale… Jak Zayn był w stanie kupować narkotyki, skoro wy tak naprawdę na każdym kroku jesteście obserwowani? No może teraz już nie tak bardzo, ale…

            - Zayn potrafi sobie poradzić – zaśmiał się krótko, jednak wypadło to dość gorzko.

            Ciemnowłosa kiwnęła głową. Spojrzała na przyjaciela, unosząc brwi.

            - Okej, ale o co tak naprawdę ci chodziło? Bo czuję, że to nie cała historia…

            - Yeah – powiedział, oblizując spierzchnięte usta. – Zayn z tym skończył. Przyrzekł nam to… Ale… Boję się, że tak nie jest – szepnął Niall, zaciskając powieki.

            Siedziała przez dłuższą chwilę nieruchomo, wciąż będąc w szoku po słowach Nialla.

            - Niall, nie myśl tak, błagam – powiedziała dziewczyna, ściskając go za ramię. – Powinieneś mu ufać…

            - Ufam mu. Ale ja widzę, że coś jest nie w porządku. Znam go już długo, przebywając z Zaynem praktycznie cały czas, zdążyłem go rozpracować w stu procentach – odwrócił głowę w stronę okna, wpatrując się tępo, w nieznany dziewczynie punkt.

            - Więc… Myślisz, że on znowu w to wpadł? – spytała drżącym głosem, bawiąc się dłońmi.

            - Nie wiem. Chyba… Tak myślę – powiedział, zerkając na nią z ukosa. W jego błękitnych tęczówkach stanęły łzy. – Nie chcę, aby to go zniszczyło, Amy – szepnął.

            Ciemnowłosa zmarszczyła brwi, mrugając kilkakrotnie oczami. Przyciągnęła do siebie przyjaciela, zamykając go w silnym, pełnym ciepła i wsparcia uścisku. Chciała, aby Niall poczuł, że może na nią liczyć.

            Nie wiedziała jeszcze jak to zrobi, ale miała zamiar dowiedzieć się, co tak naprawdę dzieje się z Zaynem.

***

            Dwa dni później, w spokojny, środowy wieczór, Amy siedziała w swojej sypialni przeglądając portale społecznościowe w swoim laptopie. Z głośników urządzenia płynęły dźwięki piosenki Lany del Rey. Ciemnowłosa zerknęła na zegarek, który wskazywał godzinę ósmą wieczorem. Amy westchnęła i zamknęła laptopa. Odłożyła go na bok i wstała z miękkiego łóżka.

            Podeszła do okna, odsłaniając firankę. Utkwiła wzrok w bliżej nieokreślonym punkcie, a jej myśli zaczęły biec własnym torem. Przez kilka ostatnich dni dużo się w jej życiu zmieniło.  Po wystraszonej i niepewnej dziewczynie, która stała na dworcu głównym w Londynie, nie został ślad.

            Już nie była zamkniętą w sobie Amy, topiącą się we własnym smutku. Nie dręczyły ją bolesne wspomnienia. Nie winiła Nialla za to, co zrobił. Pogodziła się z tym wszystkim. Teraz nie była sama i musiała przyjąć to do wiadomości, że są wokół niej ludzie, którzy się przejmują. Przeszłość nie ma już nad nią kontroli.

            Z początku bardzo obawiała się mieszkania tutaj. W końcu wspólne mieszkanie z piątką chłopaków, którzy w dodatku są sławni na całym świecie, było przerażającą wizją. Ale oni okazali się całkowici normalni. Po prostu grupka najlepszych przyjaciół, zwykłych chłopaków. To się Amy podobało. Że mimo ogromnego sukcesu jaki odnieśli, sodówa nie strzeliła im do głowy.

            Wciąż jednak, jej umysł zaprzątała myśl o Harrym i Louisie, którzy kłócili się kilka dni temu. Dziewczyna była naprawdę zdziwiona, że żaden z pozostałej trójki nie zauważył napięcia między nimi. Przecież powietrze wokół nich dało się kroić nożem. Amy westchnęła i pokręciła głową.

Jej rozmyślenia przerwał głęboki głos, należący do Zayna:

            - Nie przeszkadzam? – spytał. Dziewczyna odwróciła się do niego. Chłopak był ubrany cały na czarno. Czarne adidasy, spodnie, bluzka z nadrukiem i kurtka skórzana. Amy poczuła jak jej serce przyspiesza swój rytm, widząc tak perfekcyjnie wyglądającego Zayna.

            Skąd takie myśli w mojej głowie? – pomyślała zszokowana.

            - Nie, skąd – uśmiechnęła się. Chłopak wszedł od jej pokoju, zaproszony kiwnięciem głowy. Milczeli przez chwilę, a Amy postanowiła przerwać tą, prawdę mówiąc, lekko krępującą ciszę.

            - Co cię do mnie sprowadza? – palnęła. Dopiero po wypowiedzeniu tych słów, zrozumiała jak głupio to zabrzmiało. Przecież to jego dom, może chodzić gdzie chce. Amy poczuła jak na jej policzki wstępuje delikatny rumieniec.

            - Właściwie, to chciałem się ciebie spytać, czy nie masz ochoty gdzieś wyjść – zaczął, pocierając dłonią kark. Uśmiechnął się do niej niepewnie, a dziewczyna poczuła jak w jej brzuchu pojawiają się tak zwane motyle. Nigdy nie rozumiała na czym polega to uczucie. Teraz wiedziała. I zastanawiała się, dlaczego do cholery Zayn tak na nią działa.

            - Tylko my? – spytała, unosząc brwi. Jej rumieniec się powiększył. Zayn zaśmiał się cicho, patrząc na nią przyjaźnie.

            - Taki jest plan – mrugnął. – Właściwie to mam już konkretne miejsce, w które chcę się udać.

            - Jakie? – spytała.

            - Tajemnica – powiedział, uśmiechając się podstępnie. Amy wywróciła oczami.

            - Właściwie… To czemu nie. I tak siedzę i się nudzę. Przyda mi się trochę towarzystwa – zgodziła się.

            - To ubieraj się – polecił ciemnowłosy, ruszając w stronę drzwi. Amy wstała z łóżka, ale zawołała za chłopakiem, zanim wyszedł z pokoju.

            - To jest jak… Randka? – spytała niepewnie, uśmiechając się delikatnie i rozpuszczając włosy.

            - Jeśli chcesz – uśmiechnął się szeroko. – Będę czekał w garażu – powiedział i zniknął za drzwiami.

            Amy wybrała pasujące do siebie ubrania, a następnie ubrała je. Rozczesała włosy i zrobiła delikatny makijaż. Wszystkie te czynności wykonała w ekspresowym tempie, nie chcąc, aby Malik musiał na nią długo czekać.

            Zeszła po schodach, nie napotykając nikogo po drodze. Przez chwilę zastanawiała się, czy nie powiadomić nikogo o tym, że wychodzą. Jednak z góry założyła, że Zayn to zrobił. Wzruszyła więc ramionami i otworzyła drzwi prowadzące do garażu. Weszła do środka, rozglądając się po dość dużym pomieszczeniu, gdzie stały trzy samochody.

Zayn stał kilka metrów dalej, oparty o motor. Chwila, co? – pomyślała dziewczyna, otwierając szeroko oczy. – Od kiedy Zayn ma motor? – pomyślała, a następnie wypowiedziała te same słowa na głos.

Zayn roześmiał się, widząc zdziwienie, pomieszane ze strachem, które malowało się na twarzy Amy. Zachęcił ją ruchem dłoni, aby podeszła bliżej. Dziewczyna zrobiła kilka niepewnych kroków naprzód i stanęła metr od pojazdu.

- Kupiłem go kilka miesięcy temu. Sęk w tym, że chłopacy nie wiedzą, że jeżdżę nim tak często.

- Jak często? – spytała z wahaniem.

- Dość – odpowiedział wymijająco, zakładając na głowę kask. Drugą sztukę trzymał w dłoni wyciągniętej w stronę Amy. – Jechałaś kiedyś na motorze? – spytał.

Kiwnęła głową i zadrżała na to wspomnienie. Przejażdżki na motorze kojarzyły jej się tylko z NIM. Miała nadzieję, że dzięki Malikowi, w pamięci zapadnie jakieś nowe, przyjemne wspomnienie związane z tym pojazdem.

- No to wskakuj – zachęcił. Ciemnowłosa westchnęła i włożyła kask. Zayn wsiadł na motor i odpalił go. Dziewczyna zajęła miejsce za nim i niepewnym ruchem objęła go w pasie. – Trzymaj się mocno – polecił Zayn. Uśmiechnął się pod nosem czując jak dziewczyna niepewnie wzmacnia uścisk. Nie mógł zaprzeczyć, że dotyk jej dłoni na jego brzuchu sprawiał mu przyjemność.

Wyrzucając tą myśl z głowy, podjechał do drzwi garażowych i kliknął przycisk, otwierający je. Przejechali kilka metrów, napotykając kolejną przeszkodę w postaci bramy wjazdowej, która była zamknięta. Zayn kliknął kolejny przycisk i po kilku sekundach wyjechali na ulicę. Dopiero tam Zayn dodał gazu, mknąc przed siebie.

- Gdzie jedziemy? – Amy nachyliła się nad prawym bokiem Zayna, próbując przekrzyczeć wiatr smagający poły jej kurtki.  Pomimo tego, że była tylko pasażerką, całe jej ciało napełnione było adrenaliną i ekscytacją. Zawsze uwielbiała jeździć na motorze, nawet z tyłu.

- Do miejsca, które ożywia nocą – zaśmiał się i wyprzedził samochód jadący przed nimi. Amy zmarszczyła brwi, czując niepokój. Postanowiła jednak zaufać Zaynowi.

Teraz, skoro są sami, będzie miała szansę wypytać go o jego tajemnicze zniknięcia. Była tak naprawdę w idealnym położeniu i zamierzała docisnąć chłopaka i wyciągnąć z niego prawdę.

Zayn zatrzymał pojazd i ściągnął kask. Amy zrobiła to samo i zsiadła z motoru. Rozejrzała się w koło. Do jej uszu dopiero teraz zaczęły docierać głośne dźwięki rozmów, krzyków, śmiechów i warkot silników wokoło. Kilkuminutowa, szybka jazda na motorze lekko ją ogłuszyła. Przełknęła ślinę i spojrzała z szeroko otwartymi oczami na Zayna, który przyglądał jej się uważnie.

- Więc to tutaj znikasz! – sapnęła, przeczesując włosy i wzdychając. Szybko dodała do siebie kawałki układanki i bez pomocy ciemnowłosego, domyśliła się prawdy.

- Co? – mulat zmarszczył brwi.

- Nieważne – machnęła ręką. – Co my tu robimy?

Zayn milczał. I tak wiedział, że dziewczyna doskonale wie, co się tutaj wydarzy. Nie musiał odpowiadać, gdyż po chwili rozległ się głośny krzyk, wzmocniony przez megafon.

- Wyścig zaraz się rozpocznie! Wyścig zaraz się rozpocznie! Zawodnicy proszeni o ustawienie się na linii startu! – Powtórzył komunikat kilka razy, po czym zeskoczył z beczki, na której stanął, aby być dobrze widocznym.

Oj tak, tą randkę na pewno zapamiętam do końca życia – pomyślała.

- Życz mi szczęścia – szepnął Zayn koło jej ucha i założył kask. Zanim ciemnowłosa zdążyła cokolwiek powiedzieć, chłopak odpalił motor i podjechał we wskazane miejsce.

Amy rozejrzała się z niepokojem, patrząc po ludziach zebranych w koło. Wszyscy wyglądali na mniej niż trzydzieści lat. Mężczyźni na swoich potężnych motorach, ubrani w kurtki skórzane, z mnóstwem tatuażach na rękach. Dziewczyna zadrżała lekko, kiedy przed jej oczami stanęła podobna scena, sprzed ponad roku. Czuła się, jakby miała deja vu. Czuła się, jakby znów miało wydarzy ć się coś złego.

Wzięła głęboki, drżący oddech, chcąc się uspokoić i ruszyła w stronę tłumu, który oczekiwał z zapartym tchem na rozpoczęcie wyścigu. Wzrokiem odszukała motor Zayna, który poprawiał właśnie kask a głowie. Napotkał spojrzenie dziewczyny i uśmiechnął się. Wiedział jednak, że ona tego nie zauważy, więc jedynie zamachał do niej krótko i spojrzał przed siebie.

Po kilku, ciągnących się wieczność sekundach, motory wystartowały, zostawiając po sobie ogłuszający ryk, przemieszany z wrzaskami publiki. Amy zagryzła język i zacisnęła dłonie w pieści, wbijając paznokcie w skórę. Nie zdawała sobie sprawy, dopóki nie poczuła metalicznego smaku krwi w ustach i bólu dłoni.

Zayn poczuła jak w jego wnętrzu wzrasta ekscytacja. Serce podnosiło się co chwila do gardła, kiedy drogę zajeżdżał mu inny motocyklista. Zmrużył gniewnie oczy, wpatrując się w plecy przeciwnika, odziane w skórzaną kurtkę. Dodał gazu, próbując płynnie wyminąć innych chłopaków, którzy chcieli jako pierwsi znaleźć się na mecie. Kiedy w końcu udało mu się wyprzedzić motocyklistę, zauważył, że zbliża się do mety. Wiedział jednak, że nie wygra. W najlepszym wypadku będzie na trzeciej pozycji.

I tak też było. Mimo tego, że z całej siły dociskał gazu i sprawnie wymijał przeciwników, koniec końców, znalazł się na mecie jako trzeci. Nie ściągając kasku, podjechał do stojącej obok Amy, która wpatrywała się w niego z ulgą wymalowana na twarzy.

- Wsiadaj – polecił, podając jej kask. Po chwili odjechali z piskiem opon, wracając w stronę centrum miasta. Zatrzymali się ponownie, a po ciszy panującej wokół, Amy stwierdziła, że wciąż nie są w centrum miasta.

Kręta dróżką wjechali na nieduże wzniesienie, a tam, kiedy Zayn już zgasił motor, usiedli na ceglanym murku, w milczeniu patrząc się na migoczące światła miasta, które powoli zapadało w sen.

- To jest niebezpieczne – Amy przerwała ciszę, ciążącą w powietrzu. Zayn wypuścił ze świstem powietrze, oddychając głęboko. Emocje z minionego wyścigu wciąż w nim buzowały.

- Wiem – odpowiedział krótko.

- Co by było, gdyby coś ci się stało? – spytała cicho. Kiedy Zayn jej nie odpowiedział, poczuła wzbierającą się w niej złość. – Boże, Zayn! Jesteś takim egoistą! – warknęła.

- Wiem – powtórzył, czując jak kurczy się w sobie.

- Dlaczego to robisz? – spytała zdziwiona Amy, marszcząc brwi.

- Tęskniłem za tym – uśmiechnął się lekko i zerknął na dziewczynę. Kiedy zauważył jej pytające spojrzenie, westchnął. – Wszyscy nazywają mnie bad boy z Bradford, Nie bez powodu. Takie rzeczy jak wyścigi, kiedyś były normą – powiedział, wzruszając ramionami. – Teraz, kiedy mamy odpoczynek od fanów i całego zamieszania, mogę znów do tego wrócić.

- Wiele ryzykujesz, Zayn. Masz zespól, miliony fanów. Ludzie cię potrzebują, rozumiesz? – spytała, kręcąc głową, nie mogąc uwierzyć w lekkomyślność chłopaka.

- Nie masz prawa mnie pouczać – warknął, zaciskając dłonie w pieści.

Amy nabrała powietrza do płuc i otworzyła szerzej oczy, słysząc jego słowa. Odsunęła się od Zayna, jednak powstrzymał ją uścisk chłopaka na jej dłoni.

- Przepraszam. Wiem, że po prostu się martwisz – szepnął, kręcąc kółka kciukiem na jej dłoni. Ciemnowłosa wstrzymała oddech, wpatrując się w chłopaka. Przez długą chwilę zapomniała jak wykonuje się podstawowe czynności życiowe.

Westchnęła, pocierając twarz dłonią, kiedy Zayn już ją wypuścił.

- To dlatego nie ściągałeś kasku, ani do nikogo się tam nie odzywałeś, tak? Nie chciałeś zostać rozpoznany? – spytała. Jej serce wciąż biło szybciej. Miała wrażenie, że miejsce, gdzie Zayn dotykał jej dłoni, płonęło.

Chłopak kiwnął głową.

- Uważaj na siebie, okej? Obiecaj mi to, proszę– powiedziała, oblizując usta. – Wiem, że nie ma sensu prosić cię o to, abyś przestał, więc… Czy mogę prosić cię chociaż o to? Pamiętaj co masz do stracenia, Zayn – mruknęła, wpatrując się przed siebie.

- W porządku. Obiecuję – spojrzał na nią z powagą w ciemnych oczach. – Czy ja też mogę cię o coś prosić?

- Jasne – powiedziała, uśmiechając się delikatnie.

- Nie mów o tym nikomu, proszę. Nie chcę, aby się martwili o robili z tego wielką sprawę…

Amy Pomyślała o zmartwionym Niallu o niepokoju w jego oczach. Jego spojrzenie łamało jej serce.

- Prosisz o wiele, Zayn – szepnęła, nie wiedząc jaką decyzje podjąć.

Zayn westchnął kiwnął delikatnie głową.

- Niall się o ciebie martwi. Co ja mam mu powiedzieć? – spytała rozgoryczona.

- Po prostu powiedz mu, że ze mną wszystko okej.

Dziewczyna biła się z myślami jeszcze przez chwilę.

- W porządku. Nic nie powiem – powiedziała. Zerknęli po sobie, uśmiechając się do siebie ciepło.

***

Na drugi dzień, kiedy Amy zeszła na dół do kuchni, nalała sobie soku do szklanki. Po kilku minutach na dół zeszła piątka chłopaków, witając ją przyjaźnie. Niall poszedł wziąć pocztę ze skrzynki, a kiedy wrócił, wszyscy drgnęli przestraszeni, słysząc jego krzyk.

- Amy! Amy! – wbiegł do kuchni i podał jej jakąś kopertę. – Są już wyniki!

- Myślałam, że mieli opublikować je w sieci – zmarszczyła brwi, biorąc list od niego.

Przez długa chwilę miętosiła go w dłoniach, nie mając odwagi, aby otworzyć. To, co jest tam napisane, miało zdecydować o tym, jak będzie wyglądała jej przyszłość przez następnych kilka miesięcy.

- No otwieraj no! – pogonił ją Louis. Wszyscy siedzieli jak na szpilkach. W powietrzu wisiało napięcie, a serce Amy zdawało się być tak szybko i mocno, jakby za chwilę miało rozsadzić jej wnętrze.

Otworzyła kopertę, wyciągnęła list i zaczęła czytać.

                          

           

           

 CZYTASZ = KOMENTUJESZ!