Rozdział 9

Od autorki: Nie dałam wam długo czekać na nowy rozdział, bo mamy majówkę i mam trochę wolnego czasu, co nie? :D Rozdział może was mocno zaskoczyć, no ale przeczytajcie, a się dowiecie. Mam nadzieję, że wam się spodoba. Ja jestem zadowolona z tego rozdziału. Btw, to już 9! :o Omg, ale szybko zleciało, co nie? No ale kończę pierdzielić o głupotach, zapraszam do czytania! Liczę na wasze opinie! ♥

Jak dać odejść przeszłości, 

kiedy wypełnia każdą cząstkę Ciebie?

Jak zapomnieć, kiedy czujesz ten bój codziennie?

Kiedy wspomnienia nękają cię w snach?

Możesz tylko stać, 

bezsilna wobec szalejących w tobie emocji.

            - Serdecznie gratulujemy dostania się do konkursu „Kulinaria z Pasją”! Teraz ma Pan/Pani szansę rozwinąć swoją pasję oraz zdobyć więcej doświadczenia. Niezmiernie się z tego powodu cieszymy. – Amy drżącym z emocji głosem odczytała kawałek listu, a następnie kontynuowała: - Dokładne informacje zostały wysłane drogą mailową. Jeszcze raz serdecznie gratulujemy.

            Amy stała przed piątką chłopaków, wpatrując się w milczeniu, z szeroko otwartymi oczami w kartkę. Po chwili ciszę przerwał Niall, krzycząc z radości i gratulując Amy. Jego przyjaciele zaraz do niego dołączyli, obejmując Amy.

            - Nie wierzę, że mi się udało – szepnęła dziewczyna, patrząc na chłopaków. Niall poczuł ciepło rozchodzące się w jego piersi kiedy zobaczył ogromną radość i łzy radości w oczach dziewczyny.

            Amy objęła ramionami Nialla i przyciągnęła go do siebie.

            - Dziękuję – szepnęła. – Gdyby nie ty, nie wzięłabym, w tym udziału.

            Niall wzmocnił uścisk i z powodu tego, że był z Amy prawie takiego samego wzrostu, bez trudu umieścił nos w zagłębieniu jej szyi, wdychając zapach, który kojarzył jej się z dzieciństwem. Nie przyznawał się do tego wcześniej, ale nie chciał jej puszczać. Ostatnio spędzał coraz więcej czasu myśląc nad tym, co łączy go z Amy. Ciemnowłosa dziewczyna zdecydowanie zbyt często zaprzątała jego głowę.

            Ale wiedział też, że są przyjaciółmi. Co, jeśli Niall jest dla niej tylko przyjacielem? Blondyn miał mętlik w głowie i czuł się zagubiony we własnych uczuciach. Pamiętał, że jeszcze kiedy mieszkali w Irlandii, miał wrażenie, że Amy jest dla niego kimś więcej. Ale myślał, że przez dwa lata to zdążyło zniknąć. Nie mógł się bardziej mylić.

            - Jesteś najlepszym przyjacielem jakiego można sobie wymarzyć – powiedziała uśmiechając się do niego z wdzięcznością. Niall poczuł jak powietrze, które nieświadomie wstrzymywał, opuszcza jego płuca.

            Poczuł ukłucie w piersi, słysząc jej słowa. Jego ciało znieruchomiało, jednak Amy nie zwróciła na to uwagi, gdyż już się od niego odsunęła. Niall jedynie kiwnął mechanicznie głową i posłał jej wymuszony uśmiech.

            Amy odwróciła się plecami do przyjaciela i na drżących nogach, niepewnym krokiem zbliżyła się do stojącego jak zwykle na uboczu Zayna. Ciemnowłosy uśmiechnął się do niej szeroko i objął drobne ciało ramionami.

            - Gratuluję, wiedziałem, że ci się uda – powiedział, gładząc ją dłonią po miękkich włosach. Amy wzięła głębszy oddech, napawając się bliskością Zayna.

            - Dziękuję, że we mnie wierzysz – powiedziała dziewczyna, odsuwając się od niego delikatnie i stając na palcach, ponieważ Zayn był od niej trochę wyższy, cmoknęła go w policzek.

            Zayn kiwnął głową, a jego twarz wyrażała wielkie zadowolenie i radość.

            - Dlaczego szczerzysz się jak głupi do sera? – roześmiała się Amy, nie mogąc dłużej znieść palącego wzroku Zayna i jego łobuzerskiego, ale jedocześnie przyjaznego uśmiechu.

            - Nie wiem. Po prostu cieszę się, że tu jesteś – powiedział prosto z mostu, wprawiając tym samym Amy w zakłopotanie. Dziewczyna zerknęła na niego z ukosa, uśmiechając się nieśmiało.

           

***

            Ciemnowłosa po przyjęciu niezliczonych gratulacji i uścisków od chłopaków, postanowiła zaszyć się w zaciszu swojego pokoju i poukładać sobie wszystko w głowie. Powoli dopuszczała do siebie myśl, że chyba zadurzyła się w ciemnowłosym Mulacie, który spędzał jej sen z powiek.

            Amy zamknęła drzwi od pokoju, włączyła odtwarzacz i rzuciła się na łóżko, wzdychając ciężko. Co powinna zrobić? Bała się zaufać. Poczuć coś do kogoś na nowo. Ostatnim razem skończyło się to źle. Wydarzenia sprzed roku zostawiły głębokie blizny na jej psychice i prawdopodobnie już nigdy nie otworzy się przed nikim na tyle jak by chciała. Ale może Zaynowi może zaufać?

            Ale na samą myśl, że coś więcej mogłoby ją połączyć z ciemnowłosym chłopakiem, serce podchodziło jej do gardła. I to nie było spowodowane radością. Tylko strachem. Nie była gotowa na kolejny związek. Nie była gotowa poczuć warg innego chłopaka na swoich. Ani żeby ktoś dotykał ją tam, gdzie dotykał ją On.  To bolało. Cholernie mocno.

            Dziewczyna przyciągnęła kolana do piersi i objęła je ramionami, kuląc się w pozycji obronnej. Jej ciałem wstrząsnął niekontrolowany szloch, który wydostał się z jej rozchylonych ust. Z niebieskich oczu popłynęły łzy, mające na celu usunięcie całego wewnętrznego bólu. Ale to nic nie dawało.

            Każda łza była wspomnieniem jej przeszłości. Mrocznej. Ciemnej. Pełnej cierpienia. Pociągnęła nosem, podwijając rękaw bluzki i patrząc na blizny na swoim nadgarstku. Przesunęła po nich opuszkiem palca, czując rozdzierający ból. Przez krótką chwilę poczuła się jakby cofnęła się w czasie.

            Ciemność była wszechobecna, kiedy poruszałam się ulicą, w stronę dużej piwnicy. Kiedy znalazłam się przed wejściem, dwa razy obejrzałam się za siebie, czy nikogo nie ma w pobliżu. Następnie pchnęłam ciężkie drzwi i ruszyłam schodami w dół. Odsłoniłam plandekę i prześlizgnęłam się przez dziurę w ścianie.

            Zmrużyłam oczy, aby lepiej widzieć w ciemności. Mimo, że nie byłam tutaj pierwszy raz, to miejsce za każdym razem przerażało mnie tak samo. Usłyszałam stłumione rozmowy i dźwięki muzyki. Przesuwając dłonią po ścianie ruszyłam w tamtą stronę. Wypuściłam powietrze z płuc, kiedy ujrzałam światło w oddali.

            Próbując uspokoić szalejący oddech, przyspieszyłam kroku. Krew gotowała się w moich żyłach, a serce za żadne skarby nie chciało zwolnić. Poczułam dławiącą gulę w gardle i zimny pot oblewający moje rozedrgane ciało. Objęłam się ramionami, zwalniając kroku. Zagryzłam spierzchniętą wargę.

            Wiedziałam co mnie czeka. Po raz kolejny. Za każdym razem mówiłam sobie, że tu nie wrócę.  Ale Jego wypowiedziana groźba zawsze dzwoniła mi w tego w głowie: Znajdę cię gdziekolwiek pójdziesz. Więc nie próbuj uciec, bo źle się to skończy.

            Zacisnęła dłonie w pięści i próbując przyjąć lekceważącą postawę, ruszyłam dalej korytarzem. Nie mogłam okazać strachu, gdyż zostanie to zwrócone przeciwko mnie i uderzy ze zdwojoną sił. Kiedy stanęłam w progu, pięć par oczu spojrzało w moją stronę.

            On podniósł się z kanapy, na której siedział w towarzystwie jakiejś dziewczyny, której nigdy nie widziałam. Machnął ręką na innych, aby zajęli się sobą, a następnie zbliżył się do mnie.

            - Amy – wypowiedział moje imię niskim, zachrypniętym głosem, na co moje ciało zadrżało. Przesunął palcem po mojej szyi, a ja odchyliłam głowę na bok, dając mu większy dostęp do mojej bladej skóry. – Gotowa aby zagrać w grę? – szepnął, zbliżając swoją dłoń do mojego uda, a następnie przesuwając nią w górę. Drugą ręką ścisnął mój pośladek.

            Kiedy milczałam, zdążyłam zauważyć jak jego i tak zazwyczaj ciemne oczy, zrobiły się jeszcze ciemniejsze. Odepchnął mnie od siebie gwałtownie, a ja zatoczyłam się do tyłu.

            - Powiedz to! – warknął, patrząc się na mnie z wściekłością. – Powiedz. To. – Jego dobitne słowa wwiercały się w mój zmęczony umysł. Nie miałam siły walczyć. Nie dziś. Już nigdy.

            - Jestem gotowa. Zawsze i na wszystko – szepnęła, a następnie szybko zostałam chwycona za ramiona i pchnięta na ziemię, upadając tym samym na kolana. On stanął nade mną i roześmiał się gorzko. Zawtórowało mu dwóch jego kolegów. Patrzył na mnie z pogardą i pożądaniem w oczach. Miał nade mną przewagę. I cholernie mu się to podobało.

           

            Nawet nie zwróciła uwagi kiedy zasnęła. Jednak błogi sen nie trwał długo. Do jej umysłu przedostało się mroczne wspomnienie, które sprawiło, że obudziła się zalana potem. Z szybko walącym sercem. Otarła łzy z policzków i przygładziła rozczochrane włosy. Wzięła telefon do ręki i zerknęła na wyświetlacz. Dochodziła piąta po południu.

            Otworzyła szeroko oczy ze zdumienia i podniosła się z łóżka. Na chwiejnych nogach ruszyła do łazienki. Wzięła szybki prysznic u ubrała świeże ubrania. Wysuszyła mokre włosy i rozczesała je, splątując w warkocz. Darowała sobie robienie makijażu, wiedząc, że nie zamierza nigdzie wychodzić.

            Wzięła laptopa z biurka i włączyła go. Zalogowała się na maila i otworzyła wiadomość od organizatorów konkursu. Zawierała to samo co list, który odczytała wcześniej, więc kliknęła drugą wiadomość.

            Ponowne gratulacje, regulamin, a następnie to, czego szukała, czyli program i poszczególne etapy konkursu. Uczestnicy mają stawić się równo za tydzień w hotelu, gdzie zawozili swoje zgłoszenia o godzinie drugiej po południu. Mają dowieźć ze sobą potrawy które wykonają w pierwszym etapie.

            Amy zjechała wzrokiem, szukając treści zadania w etapie pierwszym. Okazało się, że każdy uczestnik otrzymał indywidualny temat. Amy dostała „Deser dla nowożeńców”. Ciemnowłosa zaśmiała się delikatnie, czytając powierzony jej temat. Deser. Zawsze lubiła je robić i miała wrażenie, że wychodziły jej dość dobre. Przekonamy się.

            Zamknęła laptopa, a następnie zaznaczyła w kalendarzu ostateczną datę dostarczenia potrawy. Wyszła z pokoju, schodząc na dół do kuchni. Zerknęła przez okno i zobaczyła, że Louis, Niall i Liam siedzą przy ognisku w ogrodzie. Irlandczyk brzdąkał na gitarze. Wydawał jej się smutny.  Liam i Louis dyskutowali o czymś zaciekle.

            Wyciągnęła z lodówki obiad i odgrzała go w mikrofali. Jej uwagę zwróciła samotna postać, siedząca na kanapie w salonie, tępo wpatrująca się w ekran telewizora. Harry. Amy postanowiła wykorzystać chwilę samotności Harry`ego, aby dowiedzieć się co nieco o tym, co się dzieje między nim, a Louisem.

            Kiedy potrawa się zagotowała, wyciągnęła ją i dosiadła się obok loczka.

            - Harry, czemu siedzisz tutaj sam? – spytała Amy. Zielonooki zerknął na nią z ukosa, a następnie powrócił do oglądania telewizji.

            - Nie mam nastroju – odparł oschle. Amy westchnęła, odgarniając kosmyki z twarzy.

            - Co się wydarzyło między tobą, a Louisem? – spytała nieśmiało. Na jej słowa, ciało Harry`ego zesztywniało. – Harry, możesz mydlić oczy chłopakom, ale jakbyś nie zauważył, też tu mieszkam i jestem dziewczyną, więc widzę więcej niż oni. Widzę, że coś się stało… - powiedziała łagodnie.

            - To nie twoja sprawa – powiedział, nie patrząc na nią. W jego głosie zabrzmiała ostrzegawcza nuta.

            - Harry, ja chcę ci pomóc! – powiedziała z desperacją w głosie. Niespodziewanie Harry podniósł się z kanapy, górując nad dziewczyną wzrostem. Dziewczyna skuliła się w sobie, widząc groźny wzrok chłopaka. Nie dała się jednak zastraszyć i także się podniosła. Jednak obecność wysokiego i postawnego ciała chłopaka ją przytłoczyła.

            - Nie chcę twoje pomocy! Nie rozumiesz tego! – krzyknął, zaciskając dłonie w pięści. Całe jego wnętrze wrzało z wściekłości.

            - Harry, możesz mi zaufać – Głos Amy zadrżał, kiedy pomyślała o tym, co Harry może zrobić, wpadając w gniew. Pomyślała o tym, co by się stało, gdyby stracił nad sobą panowanie. Pomyślała o tym, jaką siłą dysponuje.

            - Odwal się ode mnie, Morgan! Nie potrzebuję twojej pieprzonej pomocy! – Teraz praktycznie już wrzeszczał. Amy nie zdążyła zareagować, kiedy Harry zamachnął się i zrzucił wszystko ze stołu. Dziewczyna krzyknęła, upadając na ziemię, osłaniając się przed drobinkami szkła, które roztrzaskało się na ziemi. Z jej ust wydobył się kolejny, tym razem stłumiony krzyk, kiedy poczuła pieczenie na ramieniu. Zagryzła z całej siły wargę, a po jej policzkach popłynęły łzy.

            Do salonu wpadł Liam, Louis i Niall Wszyscy znieruchomieli, dopiero po chwili Liam zaczął myśleć jasno i podbiegł do nieruchomego Harry`ego i chwycił go za ramiona.

            - Co ty zrobiłeś, Stylese?! – wrzasnął Niall, podchodząc do leżącej na ziemi Amy.

            - Ja… Ja… - wyjąkał, obrzucając ich wszystkich przerażonym spojrzeniem. Spojrzał na zapłakaną twarz Amy, a następnie spuścił wzrok, widząc strach w jej oczach. Chciał coś powiedzieć, jednak uniemożliwił mu to Liam, który pchnął go w stronę schodów. Wydawał się zły. Jego twarz stężała, a zazwyczaj sarnie oczy, patrzące na każdego ciepło, były zimne, twarde i nieustępliwie.

            - Posprzątaj ten bałagan, Lou – polecił Liam, idąc po schodach i prowadząc przed sobą Harry`ego.

            Amy wciąż leżała na ziemi, drżąc ze strachu i dławiąc się swoim płaczem. Niall chciał objąć jej drobne ciało ramionami, jednak powstrzymał ją syk, który wydobył się z ust Amy.

            - Wszystko dobrze? Co się stało? – spytał Niall. Amy spojrzała mu w oczy, licząc, że błękit tęczówek Irlandczyka ją uspokoi. Spojrzała na Louisa, który mechanicznie sprzątał jedzenie i szkło z podłogi. Kiedy w końcu na nią spojrzał, w jego oczach zobaczyła poczucie winy. Louis przełknął ślinę i zagryzł wargę, wracając do sprzątania. – Amy, słyszysz mnie? – dociekał Niall. Kiedy dziewczyna nie odpowiadała, przyjrzał się jej ramionom, a kiedy spostrzegł plamę krwi, która pojawiła się na granatowej koszulce, nabrał głośno powietrza do płuc.

            Zanim zdążył zareagować, Amy podniosła się. Zachwiała się lekko i przytrzymała kanapy.

            - Gdzie jest Zayn? – wyjąkała, patrząc rozbieganym wzrokiem po twarzy przyjaciela. Blondyn po raz drugi dzisiaj poczuł się, jakby Amy go spoliczkowała. Zayn był ważniejszy. To jego potrzebowała.

            - Nie… - zaczął, jednak przeszkodził mu głos Mulata, który rozległ się w korytarzu.

            - Tutaj jestem!- krzyknął, a następnie ruszył w stronę salonu. Kiedy zobaczył bałagan panujący tutaj i roztrzęsioną Amy stojącą koło Nialla, znieruchomiał.

            Dziewczyna znów poczuła jak jej ciałem wstrząsa niekontrolowany płacz. Chwiejąc się, ruszyła w stronę Zayna, który podbiegł do niej, podtrzymując ciemnowłosą, aby nie upadła. Niebieskooka oplotła m0ocno jego szyję ramieniem, nie zważając na ból w ręce i krew, którą przesiąkła jej koszulka. Kiedy znalazła się w jego ramionach, dała upust swoim emocjom i wybuchnęła głośnym płaczem.