Rozdział 4

Od autorki: Dodaję rozdział wcześniej niż planowałam, gdyż kilka osób bardzo się niecierpliwiło. Wczoraj napisałam połowę, siedząc przed komputerem do 2 w nocy. Widzicie jak się dla was poświęcam? Rozdział wyszedł też bardzo długi, tak myślę. Mam nadzieję, że wam się spodoba.

Chciałam wam z całego serca podziękować za wszystkie miłe słowa i komentarze, które od was dostaję. Sprawiacie, że się uśmiecham, a czasem mam łzy w oczach. Dziękuję wam za to. To niesamowite! ♥ Pamiętajcie, że każdy nowy komentarz sprawia, że mam więcej chęci do pisania, a to oznacza, że rozdział pisze się szybciej. x

Okej, zostawiam was z czwartym rozdziałem. Do napisania moi kochani! 

Kiedy następny? Myślę, że niestety dopiero w okolicach 15 marca. Ake zobacze co da się zrobić. 

If I lay here, If I just lay here 

Would you lie with me and just forget the world? 
Forget what we're told, Before we get too old 
Show me a garden that's bursting into life 
All that I am, All that I ever was 
Is here in your perfect eyes, they're all I can see

           

 Amy z bijącym sercem siedziała w samochodzie, patrząc się tępo na ulice Londynu, które mijała. Obok niej siedział Zayn, co jakiś czas zerkając na nią z delikatnym uśmiechem. Po chwili dziewczyna westchnęła z frustracją.

            - Nie mogę uwierzyć, że naprawdę się na to zgodziłam – jęknęła. – Skąd mogę wiedzieć, że nie jesteś pedofilem i nie wywieziesz mnie do lasu, zgwałcisz mnie, a następnie zakopiesz pod uroczą i niepozorną topolą? – spytała z sarkazmem, unosząc brwi.

            Mulat wybuchnął śmiechem i spojrzał na nią z rozbawieniem w ciemnych oczach.

            - Amy, czy ja wyglądam na gwałciciela? – obdarzył ją uroczym uśmiechem, na co ona westchnęła.

            - J… Ja po prostu.. Nie wiem. To się wydarzyło tak nagle. Powinnam dłużej to przemyśleć. Rozważyć wszystkie opcje. Przecież nie muszę od razu z wami mieszkać! Mogłam przecież poszukać sobie jakiegoś mieszkania do wynajęcia.

            - Yhm i płacić fortunę za jednopokojową klitkę z brudną łazienką, gdzie nie mieści się pralka? – parsknął, kręcąc głową. – Mamy duży apartament z dala od zgiełku miasta i wolny pokój. Jesteśmy piątką miłych, dość niewyżytych chłopaków, ale myślę, że się przyzwyczaisz.

            - A co jeśli innym będzie przeszkadzała moja obecność? – spytała ze strachem w oczach. Mimo usilnych prób i słów Zayn`a, dziewczyna wciąż pozostawała niespokojna.

            - Proszę cię! Oni uwielbiają wszystkich – uśmiechnął się. – Spokojnie. Polubią cię – mrugnął do niej. Amy przyłapywała się na tym, że zdecydowanie na zbyt długi czas zawieszała na nim wzrok. Wpatrywała się w jego ciemne tęczówki, które były idealnie brązowe. Bez żadnej skazy. W przystojną twarz z lekkim zarostem i kruczoczarne, zmierzwione włosy, ułożone w artystycznym nieładzie.

            - Ale.. To, że z wami zamieszkam oznacza, że będę codziennie widziała Niall`a. Dzień w dzień – zaakcentowała ostatnie słowa, opierając głowę o zagłówek. Potarła oczy, ziewając. – Nawet nie wiesz jaki ból sprawiło mi zobaczenie go po dwóch latach. Zniknął na tak długi czas, a teraz nagle miałabym przywyknąć do mieszkania z nim pod jednym dachem?

            Zayn milczał przez chwilę, gorączkowo analizując jej słowa. Doskonale rozumiał obawy brunetki. Czuł jednak, że to wyjdzie im na dobre. Prędzej czy później.

            - Myślę.. Że na początku może być ci ciężko. To fakt – przyznał jej rację, kiwając powoli głową, z rozwagą dobierając słowa. – Ale uważam też, że mieszkanie pod jednym dachem zmusi was do rozmowy. Nie będziecie mogli wiecznie się do siebie nie odzywać. Przyjaźniliście się przecież, prawda? Wierzę, że wasza przyjaźń wciąż trwa. Musisz tylko pozwolić, aby Niall wszystko ci wytłumaczył. Musisz dać mu szansę i wybaczyć. Wierz mi… Kiedy wrócił do kawiarni, po spotkaniu z tobą, powiedział, że źle się czuje i wraca do domu. Nie zdołał jednak ukryć śladów po łzach na policzkach, Amy. To nie jest ciężkie tylko dla ciebie… - Malik odetchnął, kiedy skończył swój wywód. Był szczerze zaskoczony swoimi mądrymi sentencjami, ale miał na uwadze jedynie dobro Niall`a. I Amy. Chciał, aby odbudowali swoją przyjaźń.

            Fakt, że znał Amy niespełna dwie godziny sprawiał, że to wszystko wydawało mu się bardziej intrygujące i ekscytujące. Dziewczyna jednak szybko sprawiła, że Zayn ją polubił. Była niezwykle naturalna, nieco opryskliwa, pyskata i nieśmiała.

            W samochodzie zapadło milczenie, które utrzymało się aż do chwili, kiedy podjechali pod dom chłopaków. Amy zerknęła w okno i uśmiechnęła się delikatnie na widok dość dużego, jednak wyglądającego na przytulny, domu otoczonego zielenią. Wysiedli z auta, a Zayn wziął do ręki walizkę dziewczyny. Amy zaś wzięła dugą, mniejszą torbę i ruszyła za nim.

            Dziewczyna ze złością zauważyła, że dłonie jej drżą, a oddech staje się niezwykle płytki. Ruszyli do drzwi, a kiedy byli zaledwie metr od nich, Zayn spojrzał na nią.

            - Gotowa? – spytał. Dziewczyna uniosła wzrok, patrząc mu prosto w oczy. Jego spojrzenie uspokoiło ją. Po kilku długich sekundach kiwnęła głową i weszli do środka.

            Do jej uszu doleciały głośne śmiechy.

            - Louis, oszukujesz!

            - Ja? Przecież to ty zacząłeś skakać po mnie jak popieprzony! – fuknął drugi głos. – Ała! Za co to?!

            - Należało ci się!

            Amy uśmiechnęła się, słysząc sprzeczkę, która odbywała się w salonie. Zayn poprowadził ją więc w tamtą stronę. Stanęli w progu, z odległości kilku metrów obserwując rozgrywająca się scenę.

            Na dywanie siedział przystojny szatyn, próbując oglądać film w telewizji. Jednak dźwięk w telewizorze skutecznie zagłuszała dwójka chłopaków, którzy teraz urządzali sobie bitwę na poduszki. W fotelu obok siedział blondyn, który wpatrywał się błękitnymi i smutnymi tęczówkami w okno. Niall siedział nieruchomo, tylko co jakiś czas zaciskając i rozluźniając dłonie.

            - Halo? – zawołał Zayn, zwracając na siebie uwagę wszystkich tutaj zebranych Jednak zamiast na niego, chłopcy skierowali swoje spojrzenia na Amy, która zarumieniła się lekko. Napotkała wzrok Nialla. W oczach chłopaka kryło się ogromne zdziwienie, a jego usta mimowolnie się otworzyły. – Może przywitali się z gościem?

            Jak jeden mąż, wszyscy oprócz Nialla wstali z miejsc i ruszyli ku dziewczynie.

            - Jestem Liam Payne – przedstawił się chłopak, który próbował oglądać telewizję. Posłał jej ciepły, czarujący uśmiech.

            - Harry, Hazza Styles – powiedział loczek z szerokim uśmiechem, ukazując dołeczki w policzkach.

            - Louis, Lou Tomlinson – powiedział brunet, kołysząc się w przód i w tył, z iskierkami radości w oczach.

            - Amy Morgan – przedstawiła się z delikatnym i nieśmiałym uśmiechem.

            - A gdzie Niall? – spytał zdezorientowany Zayn. Amy westchnęła ciężko, czując jak dobry humor ją opuszcza. – Okej, ale do rzeczy – mruknął, zdając sobie sprawę, że tym zajmie się później. – Amy jest… Przyjaciółką Nialla. Właściwie to była. Ale nie ważne. O tym później. Zaoferowałem jej, że zamieszka u nas. Dopiero tu przyjechała, więc uznałem, że nie ma sensu, aby wynajmowała mieszkanie, skoro mamy wolny pokój. – Jego spojrzenie zdawało się mówić „Wszystko zaraz wam wyjaśnię dokładniej. Spokojnie.”

            Cała trójka patrzyła raz na Zayn`a raz na Amy. Dziewczyna przełknęła ślinę, nerwowo przestępując z nogi na nogę. Chłopacy spojrzeli po sobie, wzruszając ramionami.

            - Witamy w domu wariatów – powiedział Liam, klepiąc ją po ramieniu. Zaśmiał się i ruszył w stronę kuchni.

            - Chodź, pokażę ci twoją sypialnię – Zayn kiwnął ręką na znak aby poszła za nim. Amy odczuła pewną ulgę. Najgorsze miała za sobą. Chociaż być może najgorsze był dopiero przed nim. A mianowicie ponowna rozmowa z Niall`em. Na samą myśl o tym, oblewał ją ziemny pot, a serce przyspieszało swój rytm.

            Pół godziny później, kiedy Amy usiadła na brzegu łóżka w swoim pokoju, rozejrzała się w koło i uśmiechnęła delikatnie. Teraz, kiedy w pustym pokoju, gdzie znajdowały się tylko meble i kilka dekoracji, po rozstawieniu swoich rzeczy, poczuła się bardziej jak u siebie.

            Podciągnęła kolana pod brodę i położyła na nich głowę. Westchnęła, cały czas bijąc się z myślami. Czy dobrze zrobiła, godząc się na wspólne mieszkanie z chłopakami? Przecież zupełnie ich nie znała. Fakt, wydawali się sympatyczni, jednak z własnego doświadczenia wie, że nie warto wierzyć pozorom. Później można być niemile zaskoczonym. Doskonale wiedziała o czym mówi. Nie chciała powtórki sprzed roku, kiedy jej życie zmieniło się w koszmar z powodu jednej znajomości.

            Pokręciła głową, chcąc odgonić od siebie czarne myśli. To przeszłość – powiedziała do siebie w myślach. Zacisnęła dłonie w pięści i wstała z łóżka. Z komody gdzie rozłożyła swoje kosmetyki i kilka innych rzeczy, wzięła szczotkę i zaczęła powoli rozczesywać swoje splątane włosy. Ogarniało ją zmęczenie, jednak czuła, że zaśnięcie w nowym i obcym domu nie będzie takie proste.

            Z zamyślenia wyrwało ją ciche pukanie do drzwi. Znieruchomiała, bojąc się, że to Niall. Nie była gotowa na rozmowę z nim. Odetchnęła z ulgą, kiedy dostrzegła ciemną czuprynę Zayna i uśmiech błąkający się na jego twarzy.

            - Mogę? – spytał, unosząc brwi. Dziewczyna zaprosiła go gestem dłoni. Zayn usiadł na łóżku, a dziewczyna odwróciła się przodem do niego. Przez chwilkę tkwili w milczeniu.

            - Musiałem obgadać kilka spraw z chłopakami – powiedział uśmiechając się pokrzepiająco. Poklepał miejsce obok w geście, aby dziewczyna usiadła. Zrobiła to, a następnie utkwiła wyczekujące spojrzenie w twarzy mulata. – Harry i Louis są podekscytowani i myślę, że od razu cię polubili. Tacy już są – zaśmiał się.

            - A… - wstrzymała się na chwilę, szukając w pamięci imienia tego trzeciego chłopaka. – A Liam? – spytała, przełykając ślinę.

            - Liam to „Daddy Direction” – zaśmiał się, robiąc z palców cudzysłów przy tych słowach. – Musiał dowiedzieć się o tobie kilku rzeczy, chociaż jak sama się domyślasz, nie powiedziałem mu wiele, bo sam dużo nie wiem – parsknął, na co dziewczyna uniosła kąciki ust. - Powiedziałem mu, że jesteś ważną dla Niall`a osobą i to go przekonało. Zawsze jest chętny do pomocy, więc cieszy się, że może ci pomóc. Z resztą uważa, że wyglądasz na miłą dziewczynę. Nie pozwól, aby myślał inaczej – szturchnął ją w ramię, na co oboje się zaśmiali.

            Amy poczuła ogarniającą ją ulgę i spokój. Jednak cały czas jedna sprawa nie dawała jej spokoju. Mimo tego, że teraz wszystko zmierzało ku lepszemu, wciąż obawiała się, że to tylko chwilowe. Że jej szczęście po prostu nie może trwać długo. Bo tak już jest.

            - Czy ktoś rozmawiał z Niall`em? – spytała cicho. Jej głos był zachrypnięty.

            Zayn momentalnie spoważniał, a wyraz jego oczu stał się nieprzenikniony. Pokręcił przecząco głową, na co Amy westchnęła ciężko. I zacisnęła powieki.

            - Zamknął się w swoim pokoju i nie chce z nikim rozmawiać. Chociaż właściwie kiedy szedłem do ciebie, widziałem jak Liam próbuje przekonać go do rozmowy. Znając go, będzie uparcie stał pod jego drzwiami, aż ten farbowany idiota mu nie otworzy – powiedział z lekkim rozbawieniem. – Wszystko będzie w porządku, zobaczysz – ścisnął jej ramię, na co dziewczyna pokiwała głową, nie unosząc wzroku. – Oboje potrzebujecie trochę czasu…

            - Wiem - szepnęła dziewczyna, przeczesując dłonią włosy. – Zayn? – spytała po dłuższej chwili milczenia. Chłopak, który dotychczas patrzył się przed siebie, teraz zerknął na nią.

            - Huh?

            - Dziękuję za… Za wszystko. Za pomoc – uśmiechnęła się z wdzięcznością.

            - Nie ma za co – mrugnął do niej, uśmiechając się rozbrajająco. Amy poczuła jak jej serce przyspiesza swój rytm, kiedy parzyła w jego ciemne tęczówki.

            Wzięła głęboki oddech, aby pozbyć cię tych myśli, jakie tworzyły się w jej głowie. Skąd się to brało?

***

            - Niall do jasnej cholery otwieraj drzwi! – warknął Liam. Niall znieruchomiał, słysząc przekleństwo z ust Liam`a, który nigdy nie przeklinał. Wygląda na to, że Payne tracił cierpliwość. Irlandczyk westchnął ciężko i doczłapał się do drzwi. Przekręcił zamek i z powrotem opadł na łóżko, odwracając się plecami do Liam`a, który wszedł do pokoju.

Zamknął za sobą drzwi i spojrzał z troską na Niall`a, który leżał na łóżku, z nogami podciągniętymi do piersi. Liam bez słowa usiadł obok niego, kładąc rękę na ramieniu przyjaciela.

            - Niall, co się stało? Porozmawiaj ze mną… - powiedział cicho, patrząc na blondyna, który uparcie milczał, nie patrząc na niego. Szatyn czekał, aż Niall wyrazi jakiekolwiek chęci do rozmowy. W końcu, po chyba pięciu minutach milczenia, drgnął i powoli podniósł się do pozycji siedzącej. Podciągnął kolana pod brodę i objął je rękami. Spojrzał na Liama smutnymi, błękitnymi jak ocean oczami. Jednak wciąż milczał. Liam zdał sobie sprawę, że musi do tego podejść z innej strony.

            - To twoja przyjaciółka, prawda? – spytał. Irlandczyk zawahał się, po czym nieśmiało kiwnął głową.

            - To ona była powodem dla którego nie spotkałeś się z nami w „Dobrych czasach”, a później, po powrocie uznałeś, że jedziesz do domu, tak? – Ponownie w odpowiedzi zyskał kiwnięcie głową. W takich momentach cenił sobie swoją bystrość. Szybko potrafił dopasować elementy układanki.

            - Dlaczego? Dlaczego nie cieszysz się na jej widok? – dobrnął do punktu, kiedy Niall w końcu musiał się odezwać. Czuł, że to nie jest dla blondyna łatwy temat do rozmowy.

            Niall milczał, próbując ułożyć sobie w głowie to, co chce powiedzieć. Podświadomie wiedział, że to właśnie Liam zmusi go do rozmowy. Czuł też, że jeśli powie mu prawdę, poczuje ulgę. Nie potrafił jednak uporządkować własnych myśli. Nie rozumiał postępowania Amy. Kilka godzin wcześniej mówiła mu, że nie chce go ponownie w sowim życiu, a teraz postanowiła zamieszkać w ich mieszkaniu? Wiedział, że Zayn maczał w tym palce, ale nie wiedział, czy jest mu za to wdzięczny.

            Powinien się cieszyć, prawda? Przecież teraz będzie miał dużo szans, aby na spokojnie wyjaśnić wszystko Amy. Dlaczego tak bardzo się tego bał? Zacisnął oczy i odchrząknął. Wziął kilka głębokich oddechów, po czym zaczął mówić wszystko to, co leżało mu na sercu.

            Po mniej więcej dwudziestu minutach rozmowy, kiedy Liam znał już całą historię, siedzieli w milczeniu. Szatyn z całych sił próbował wymyśleć najlepsze wyjście z tej sytuacji.

            - Cieszysz się, że ona tu zamieszka? – spytał, patrząc na Niall`a. Niebieskooki zastanowił się, po czym wzruszył ramionami.

            - Tak myślę. Ale nie rozumiem dlaczego nagle zmieniła swoją decyzję, skoro powiedziała mi, że chce o mnie zapomnieć. Teraz nagle zgodziła się z nami zamieszkać? Po prostu nie rozumiem dlaczego…

            - Może zrozumiała, że tęskni za tobą, tak jak ty za nią? – zasugerował Liam. – Może chce dać ci jeszcze jedną szansę?

            - Zasługuję na nią? – spytał cicho blondyn, patrząc na przyjaciela lśniącymi od łez oczami.

            - Każdy zasługuje na drugą szansę, Niall – poklepał go po ramieniu, pozwalając, aby Irlandczyk przytulił się do jego piersi.

            - Jesteś najlepszy, Leeyum – szepnął Niall. Uwielbiał Liam`a za jego cudowne rady i to, że zawsze potrafił znaleźć wyjście z sytuacji. Dlatego byli najlepszymi przyjaciółmi. Zawsze mogli ze sobą szczerze porozmawiać.

            - Dziękuję, Nialler – zaśmiał się delikatnie szatyn, gładząc przyjaciela po plecach.

            Dochodziła północ, a cała szóstka zebrała się w ogrodzie, wokół ogniska. Co jakiś czas wybuchali śmiechem, słysząc głupie uwagi. Na ten pomysł wpadł Louis i Harry. Uznali, że muszą jakoś uczcić przybycie nowego współlokatora.        

            Amy otuliła się szczelniej kocem, patrząc się na trzaskające płomienie ogniska, które dawało im ciepło w chłodną noc. Co jakiś czas przyłapywała spojrzenia Niall`a, który siedział naprzeciwko niej, po drugiej stronie ogniska. Posłała mu delikatny uśmiech, który chłopak odwzajemnił.

            Teraz, kiedy już tutaj była, tak blisko Niall`a i jego przyjaciół, poczuła, że potrzebuje go w swoim życiu. Fakt, zranił ją. Fakt, bolało. Bolało jak cholera. Ale ludzie popełniają błędy, a Amy kiedyś musi nauczyć się wybaczać. Dlatego pragnęła cofnąć słowa, które wypowiedziała kilka godzin wcześniej w kierunku blondyna.

            Potrzebowała go w swoim życiu. Desperacko potrzebowała swojego anioła stróża, który chronił ją przed upadkiem.

            - Amy – zagadnął Harry, biorąc łyk piwa z puszki. Zaśmiał się i przeczesał dłonią swoje ułożone w nieładzie loki. – Nigdy nie zgadniesz jaki lęk ma Liam! – po jego słowach wszyscy wybuchnęli śmiechem. Włącznie z szatynem, który wywrócił oczami.

            - Boję się łyżek, i co? – parsknął. Amy zachłysnęła się alkohole, który akurat piła. Odkaszlnęła kilka razy, parskając śmiechem. Kiedy się uspokoiła, spojrzała na całkowicie poważną twarz Liam`a i roześmiała się na cały głos.

            - Żartujesz, prawda? – spytała, unosząc brwi.

            - Nie – pokręcił głową, uśmiechając się szeroko.

            - Kiedyś jak byliśmy w restauracji, Liam został zmuszony do zjedzenia zupy łyżką, bo kelnerka nie pozwoliła mu użyć widelca – roześmiał się Horan, a po chwili dołączyła do niego reszta.

            - To było straszne! – jęknął Liam, śmiejąc się.

            - Niall, ty się nie śmiej z Liam`a, bo ty nie jesteś lepszy! Pamiętasz jak na urodziny zażyczyłeś sobie, aby w naszym ogródku powstałą twoja własna budka z Nando`s? – spytał Louis, wybuchając śmiechem.

            - Nie udało wam się! – fuknął Niall, robiąc obrażoną minę.

            - Ej! Naprawdę się staraliśmy! – zaprzeczył Zayn, uderzając blondyna w ramię. – Nie daliśmy rady ich przekonać. Ciesz się, że dostałeś od nas wielkie pudło z jedzeniem.

            - Yhm, dwie godziny później tego nie było! – przypomniał Liam, na co wszyscy obecni się zaśmiali.

            - Nie dość, że nie spełniliście mojej prośby, to jeszcze wypominacie mi to, że sam zjadłem swój prezent? – parsknął śmiechem blondyn. – Zayn ciesz się, że jeszcze nie wspomniałem o tym, ile czasu zajmuje ci ułożenie fryzury!

            - Zamilcz Horan albo nie dostaniesz jedzenia! – fuknął ciemnowłosy.

            Amy zaśmiała się, słuchając opowieści chłopaków. Jednak w środku poczuła bolesne ukłucie. Widok takiego szczęśliwego Niall`a zabolał ją. Wydawał się taki wolny od zmartwień i kłopotów. Miał najlepszych przyjaciół, którzy byli dla niego niczym bracia.

            Ponowne wtargnięcie Amy do jego życia oznaczało problemy. Dziewczyna to wiedziała. Jej życie to ciągłe kłopoty. Nie chciała zranić swoją obecnością Niall`a. W jej wnętrzu znajdowała się cała gama emocjo, które chciały zaznać ujścia. Nie wiedziała co ma myśleć. Nie wiedziała czego chce.

            Pokręciła głową, zaciskając dłonie przy uszach, jakby chciała zagłuszyć swoje myśli. Poczuła jak po jej policzku spływa pojedyncza łza. Pociągnęła nosem i ukradkiem otarła słoną ciecz, aby nikt nie zauważył. Ku zdziwieniu całej piątki, wstała z miejsca i bez słowa pobiegła w stronę domu.

           

          1.Jeśli przeczytałaś/eś rozdział, proszę, zostaw po sobie chociaż krótki komentarz. 

         2. Proszę też, aby wszystkie osoby, które czytają to opowiadanie, oddały głosy w ankiecie. Chcę wiedzieć ile was jest!

3. Wpadłam na pomysł, że w komentarzach możecie zadawać pytania każdemu z bohatrów. Amy, Niall, Liam, Louis, Zayn, Harry i Jamie z chęcią odpowiedzą! x