Rozdział 3

Od autorki: Dodaje rozdział punktualnie. Jestem z siebie dumna, naprawdę! :) Myślę, że przypadnie wam do gustu. W końcu pojawił się Niall, na którego tak czekałyście. Chciałam wam bardzo podziękować za wszystkie komentarze i miłe słowa, które niezwykle mnie motywują. Jesteście najlepsi. Kiedy nowy rozdział? Mam nadzieję, że na początku marca, ale mogę mieć małe opóźnienie ze względu na to, że w najbliższym okresie czeka mnie dużo nauki. Miłego czytania! Liczę na wasze opinie! ♥

Ps. Kto jeszcze nie oglądał zwiastuna opowiadania, to serdecznie zapraszam. 

"Nie znasz całej historii. Nie wiesz o tej wiadomości, którą ci nagrałam na skrzynkę głosową. Nie wiesz skąd te rany na moich nadgarstkach. Nie wiesz jaki koszmar przeżyłam, zadając się z niewłaściwymi osobami. Możesz wierzyć, że dawałam sobie radę i twój wyjazd mnie nie zabolał. Możesz wierzyć w co chcesz, ale ja znam prawdę. A wierz mi. Prawda boli."

Irlandczyk wpatrywał się w twarz nastolatki, której nie widział tak dawno. Kiedy usłyszał jej zachrypnięty i zdziwiony głos, po jego plecach przeszedł dreszcz. Spojrzał prosto w jej zielone oczy, otoczone ciemnymi rzęsami i dostrzegł w nich… Strach. Niall rozchylił blade usta, patrząc jak dziewczyna wypuszcza powietrze z płuc i szepce:

- Niall… Co ty tu robisz? – spytała i po chwili zgaiła się w myślach. Co ty tu robisz? Serio? Westchnęła w duchu, próbując wymyśleć dogodne wyjście z tej sytuacji. Nie mogła uwierzyć, że miała aż takiego pecha. Przecież Londyn to ogromne miasto, są tutaj setki kawiarni… Dlaczego musiał być akurat tutaj?

- Och, byłem w sklepie z płytami, tuż za rogiem – machnął ręką, mówiąc szybko. - I umówiłem się tutaj z przyjaciółmi.

- Aha – odmruknęła Amy, odbierając swoją kawę. Podziękowała kobiecie za ladą bladym uśmiechem i wsypała brązowy cukier do ciepłego napoju. Ruszyła w stronę stolika, ignorując blondyna, na którego twarzy pojawił się grymas. Miała nadzieję, że nie pójdzie on za nią.

Niall patrzył jak Amy odwraca się do niego plecami i idzie w stronę swojego stolika. Poczuł ukłucie bólu. Czego się spodziewałeś? – spytało jego drugie „ja”. Uparcie ruszył za dziewczyną i usiadł naprzeciwko niej, patrząc jak miesza kawę.

Kiedy tylko ją dostrzegł, od razu wiedział co zamówi. Nie mógł uwierzyć w szczęście, jakie go spotkało. Naprawdę był w sklepie z płytami i naprawdę umówił się tutaj z chłopakami. Osoby Amy nie był jednak w stanie pominąć. Kiedy przechodził obok kawiarni, zobaczył ją, pochyloną nad laptopem. Zobaczył tak długo niewidzianą twarz. Dziewczyna wydoroślała. Zmieniła się. Jej włosy były krótsze niż poprzednio, była wyższa i na jej ciele pojawiło się więcej krągłości.

Patrzył na nią wyczekująco, czekając aż dziewczyna raczy na niego spojrzeć.

- Po co to robisz, Niall ?- spytała cicho, patrząc na piankę w kawie. Nie podniosła wzroku.

 - Co robię? Ja tylko… Zobaczyłem cię, więc pomyślałem… - zaczął, jednak Amy mu przerwała.

- Co pomyślałeś? Że przywitasz się ze mną? Spytasz co u mnie i odejdziesz? – jęknęła kręcąc głową. – Nie rób tego, proszę. Nie pojawiaj się znowu w moim życiu, kiedy o tobie zapomniałam! – spojrzała na niego oczami pełnymi łez, a Niall poczuł jak jego serce ściska się na ten widok. Te łzy były przez niego. Ta myśl była nieznośna. Wyciągnął dłoń, aby objąć delikatne dłonie dziewczyny, jednak szybko zabrała je poza jego zasięg.

Niall westchnął, patrząc na nią ze smutkiem w niebieskich oczach.

- Przepraszam, Amy. Przepraszam, że wyjechałem tak nagle. Że zostawiłem cię, kiedy mnie potrzebowałaś. Przepraszam, że wybrałem moje marzenia ponad naszą przyjaźń. Chcę to naprawić…

- To nie wystarczy, nie rozumiesz?– spytała nieco głośniej. – Nie naprawisz tego, co się stało. Spełniłeś swoje marzenia, jesteś sławny. Nie chcę mieszać w twoim życiu. Nie chcę, abyś ty mieszał w moim – powiedziała z naciskiem, zagryzając wnętrze policzka.

No widok Nialla jej serce rozpadło się na miliony kawałeczków. Nie mogła uwierzyć w to, co się dzieje. Było tak dobrze. Zapomniała o nim. Pogodziła się. A on nagle pojawia się, jak gdyby nigdy nic i prosi o wybaczenie?

Spojrzała na jego anielską twarz, widząc jak każde jej słowo sprawia mu ból. Nienawidziła go ranić, ale nienawidziła go też za to, jak dużo cierpienia jej przysporzył. Patrzyła jak odgarnia z oczu kosmyki swoich blond włosów, które teraz były ułożone w artystycznym nieładzie. Prawie się nie zmienił. Jego uśmiech był wciąż ten sam, wciąż rozświetlał jego twarz. Jedynie na zębach miał prawie niewidoczny aparat ortodontyczny. Oczy wciąż miały ten sam kolor, a głos brzmiał tak samo. No mniej więcej.

- Amy, proszę – powiedział z błaganiem w głosie. – Porozmawiaj ze mną…

- Nie mamy o czym rozmawiać, Niall. Przepraszam – szepnęła dopijając kawę do końca i zostawiając zapłatę na stoliku. Schowała do torby laptopa i wstała od stolika. Skierowała się w stronę wyjścia, ignorując wołającego za nią Nialla.     

Wyszła na ulicę, idąc przed siebie i walcząc z napływającymi do oczu łzami. Jej wargi drżały, kiedy przechodziła przez ulicę. Nie zwracała uwagi na klaksony samochodów. Po prostu szła przed siebie, czując jak rozpada się od środka. Czuła się jak bohaterka jakiejś dennej opery mydlanej. Przyjaciel wraca po latach.

Nie mogła powstrzymać łez spływających jej po twarzy, więc po prostu pozwoliła im płynąć wartkim potokiem.

Niall wybiegł z kawiarni, wpadając po drodze na kogoś.

- Hej, o co chodzi? – usłyszał głos Liama, który spojrzał zaniepokojony na roztrzęsionego Irlandczyka.

- Czekajcie tu na mnie, okej? – krzyknął przez ramię chłopak w stronę czwórki swoich przyjaciół. Przebiegł przez ulicę, ignorując czerwone światło dla pieszych. Pobiegł w stronę parku, gdzie chwilę temu zniknęła Amy. Zauważył ją. Drobną sylwetkę ubraną w białą bluzę, z włosami opadającymi na plecy, szlochającą cicho.

Podbiegł do niej, chwytając za ramię i odwracając przodem do siebie. Ujrzał zaczerwienioną i zapłakaną twarz dziewczyny, która szybko otarła ją z łez. Niall przyciągnął ją do siebie, zamykając w szczelnym uścisku. Dziewczyna mimo tego, że bardzo nie chciała tego robić, przylgnęła do niego całym ciałem, wdychając jego zapach. Tak charakterystyczny zapach dla najlepszych lat jej dzieciństwa. Załkała głośniej, kiedy odtarła do niej myśl, że Niall i tak znowu odejdzie, zostawiając ją samą.

Odsunęła się od niego trochę i spojrzała prosto w oczy.

- Dlaczego wyjechałeś bez pożegnania? – spytała, a jej oczy znowu zaszły łzami. Niall spojrzał na nią, czując jak w jego oczach także zbiera się słona ciecz.

- Nie wiem. Chyba… Bałem się, że nie będę mógł cię zostawić, jeśli cię zobaczę. Przepraszam cię, Amy – szepnął ocierając z jej policzków łzy. – Chcę to naprawić…

Dziewczyna zrobiła krok w tył, patrząc na niego z szeroko otwartymi oczami.

- Jak chcesz to Naprawić Niall? Jak chcesz nadrobić dwa lata? Jak?! – krzyknęła kręcąc głową i zagryzając wargi. – Nie rób tego, naprawdę cię proszę. Co z tego, jeśli ci wybaczę, jeśli niedługo będziesz musiał znowu wyjechać? Jesteś sławny, masz zespół, karierę, miliony fanek, Niall – szepnęła cicho. Usłyszała jak chłopak bierze drżący oddech.

- Wiem, że popełniłem błąd. Po prostu… Daj mi szansę, aby go naprawić. Nie zostawię cię już drugi raz, przysięgam – powiedział.

- Zostawiłeś mnie na dwa lata, Niall! – krzyknęła. – Dwa lata bez mojego najlepszego przyjaciela! Dwa, cholerne lata samotności! Siedemset trzydzieści dni, Niall – szepnęła mrugając szybko oczami, aby więcej łez nie zaznało ujścia na powierzchnię. - Jak chcesz nadrobić ten stracony czas? Obiecałeś mi, że nasza przyjaźń nigdy nie umrze! Obiecałeś, że mnie nie opuścisz! Że będziesz moim aniołem stróżem! Anioły nie zostawiają potrzebujących! Żałuję, że w ogóle to powiedziałeś, bo nie zdawałeś sobie sprawy z wagi tych słów – jęknęła przeczesując dłonią włosy. – To bolało. Bolało jak cholera, Niall. Tęskniłam za tobą tak bardzo, ale nauczyłam się żyć bez ciebie. Dlaczego mi to utrudniasz? Dlaczego, skoro i tak odejdziesz?! – krzyknęła, uderzając do w pierś kilkakrotnie, w oznace bezsilności. Jednak po kilku uderzeniach, jej ciosy stawały się coraz słabsze, aż dziewczyna zalała się łzami i odpuściła. Objęła się ramionami.

- Amy, ja cały czas przy tobie byłem. Myślałem o tobie każdego dnia, czując wyrzuty sumienia, tęskniąc za tobą. Wciąż tęsknię, dlatego tak bardzo chciałbym wszystko naprawić.

- Dlaczego nie zadzwoniłeś? – szepnęła patrząc na niego. Szalejące w niej emocje nieco się uspokoiły. – Nawet nie oddzwoniłeś, kiedy… Kiedy… - głos jej się załamał, kiedy przypomniała sobie ten dzień, kiedy po raz pierwszy i ostatni po wyjedzie Nialla nagrała mu się na pocztę głosową.

- Jaka wiadomość? Kiedy co? – spytał, nie bardzo rozumiejąc o czym dziewczyna mówi. Widząc jednak, że Amy zaciska wargi i nie ma zamiaru nic powiedzieć, kontynuował: - Bałem się. Bałem się, że kiedy usłyszę twój głos, rzucę wszystko i wrócę. Z czasem po prostu… Wciągnął mnie wir takiego życia. Nie miałem na nic czasu, ale wciąż o tobie myślałem. Teraz… Teraz razem z zespołem zrobiliśmy sobie przerwę. Nie koncertujemy, nie spotykamy się z fanami, nie udzielamy wywiadów, nie pracujemy nad nowym albumem… Nic. Chcemy po prostu żyć jak kiedyś. Odpocząć. Dlatego… Pomyślałem, że możemy nadrobić stracony czas. Amy, Bóg chciał, abyśmy się spotkali! Nie rozumiesz tego? – spytał Niall, marszcząc brwi.

- Ja… Nie mogę Niall, przepraszam – powiedziała wykrzywiając usta w grymasie. Wzięła kolejny, drżący oddech, wciąż płacząc.

Blondyn patrzył jak dziewczyna szybkim krokiem oddala się, a on stał niczym słup soli, czując jak łzy płynął po jego twarzy.

 ***

Amy wróciła do hotelu i nie witając się z recepcjonistką, wbiegła po schodach do swojego pokoju. Drżącymi dłońmi przekluczyła drzwi i zatrzasnęła je za sobą, wybuchając głośnym, pełnym bezsilności płaczem. Usiadła na łóżku, nie mogąc powstrzymać łez, które nie mogły przestać płynąć.

Moment, kiedy zobaczyła Nialla, był… Nierealny. Dziewczyna nie mogła uwierzyć, w to, co się stało. Kiedy zaczęli rozmawiać, prawda do niej dotarła. Niall ponownie wtargnął do jej życia, sprawiając, że Amy nie mogła zrozumieć szalejących w jej wnętrzu uczuć.

Położyła się na łóżku i zwinęła w kłębek, jakby to mogło zatrzymać ból, jaki czuła. Chciała przestać cierpieć i płakać. Chciała, aby wszystkie wspomnienia o Niallu po prostu zniknęły z jej głowy. Ale wiedziała, że to niemożliwe.

A może powinnam dać mu szansę? – pomyślała.

Chcesz znowu cierpieć? Przecież wiesz, że on w końcu wyjedzie – zaprzeczyło jej drugie ja.

Ale on naprawdę żałuje – odpowiedziała w myślach Amy.

Ma nowych przyjaciół, jesteś mu niepotrzebna! – krzyknęło drugie ja, a z oczu Amy wypłynęły kolejne łzy, kiedy zrozumiała, że drugie ja, ma rację.

Amy przebudziła się, słysząc głośne pukanie do drzwi. Zmarszczyła brwi i przetarła twarz. Powłóczając nogami podeszła do nich i otworzyła drzwi. Wydała z siebie cichy okrzyk zaskoczenia, widząc na progu przystojnego mulata. Jego ciemne oczy wpatrywały się w nią, a dziewczyna poczuła jak na jej policzki wstępują dorodne rumieńce.

Odruchowo przygładziła włosy i odchrząknęła.

- Amy, tak? – spytał, a dziewczyna skołowana, kiwnęła głowa. Jego twarz wydawała mu się znajoma. No i nie mogła się powstrzymać o stwierdzenia, że był niesamowicie przystojny.

- Jestem Zayn, Zayn Malik. Przyjaciel Nialla – wyciągnął dłoń w jej stronę, a ciemnowłosa spojrzała na chłopaka podejrzliwie. Po kilku sekundach uścisnęła ją, czując jak narasta w niej panika. To był Zayn Malik z zespołu Nialla.

Mimo tego, że była zdziwiona nagłą wizytą nieznajomego, była ciekawa jego osoby. W końcu miliony nastolatek na świecie za nim szaleją. Ciekawe, czy jest zwykłym gwiazdorem, który myśli, że może roić co mu się żywnie podoba.

- Możemy porozmawiać? – spytał się, wyrywając dziewczynę z rozmyślań. Amy uchyliła szerzej drzwi, zapraszając Zayna do środka.  – Słuchaj, wiem, że się nie znamy, ale Niall wydawał się naprawdę przybity, kiedy wrócił od kawiarenki… Nie wiem kim dla niego jesteś, ale wyglądało na to, że jesteś na niego zła… Cokolwiek zrobił, z pewnością jest mu przykro.

- Wiem – szepnęła Amy.

- Wypytałem się więc trochę Nialla i wiem, że dopiero przyjechałaś tutaj i z pewnością czujesz się też trochę zagubiona. Londyn to duże miasto. Dlatego chciałem ci coś zaproponować. Wiem też, że szukasz mieszkania w Londynie… - zaczął, a Amy rozchyliła usta ze zdziwienia. Kim on był? Super detektywem? Skąd to wiedział? – Dlatego chciałem ci zaproponować, abyś wprowadziła się do naszego mieszkania. Jest dość duże, ma sześć sypialni, a nas jest tylko piątka.

- Ja? Wprowadziła się, do was? – spytała zdziwiona Amy, patrząc na niego jak na wariata.

- Dokładnie – kiwnął głową uśmiechając się zawadiacko. Miał bardzo ładny i szczery uśmiech. – Mówię ci, że chłopcy nie będą mieli nic przeciwko – zapewnił, a Amy wypuściła ze świstem powietrze z ust.

Jak to się stało, że dotarła do tego punktu?