Rozdział 16

Od autorki: Ostatni rozdział. Przed nami jeszcze tylko prolog. Naprawdę jestem w szoku, myśląc jak szybko to minęło. Mam nadzieję, że rozdział spodoba wam się tak samo jak mi. Jest dramatyczny, troszkę drastyczny i... Inny od poprzednich. Mroczny. Cóż, miłego czytania! Epilog dodam za tydzień. Dziękuję, że jesteście, Greaseblow.

Czy tak wygląda mój koniec?
Ciemność. Strach.
Ból. Złość.
A może nie?
Przybywa ratunek.
Ale słyszę tylko huk wystrzału z pistoletu.
W kogo był celowany pocisk?

Amy poczuła jak oblewa ją zimny pot, a oczy zachodzą mgłą. Serce biło tak szybko, że prawie wyskakiwało z piersi dziewczyny. Jej nogi zaczęły drżeć, a usta zostały otworzone w niemym krzyku. Justin szybko odzyskał panowanie nad sytuacją i pochylił się nad Amy, mówiąc cicho:

- Tylko krzyknij suko, a nie będę już taki miły, zrozumiałaś? – warknął zaciskając boleśnie  dłonie na jej talii. Amy poczuła łzy wzbierające się pod jej powiekami i kiwnęła głową.  – A teraz posłusznie skierujesz się ze mną do wyjścia, dobrze? – Ciemnowłosa ponownie kiwnęła głową, czując jak strach ściska jej gardło.

Chwycił ją za nadgarstek i pociągnął za sobą. Łzy, które pojawiły się w oczach dziewczyny, zaburzały jej pole widzenia. Zbiegli po schodach na parter i wyszli z hotelu. Justin udał się w prawą stronę, oddalając się nieco od hotelu i wchodząc w jedną z wielu ciemnych uliczek.

Kiedy się zatrzymali, Amy rozejrzała się dyskretnie wkoło. Było ciemno, jedyne światło, które tu docierało, to te z ulicy. Justin stanął naprzeciwko dziewczyny i uniósł kciuk, aby pogładzić jej policzek.

- Dlaczego uciekłaś, Amy? – spytał miękko. Amy zacisnęła dłonie w pięści, czując narastającą złość, ale także strach, który niemal ją paraliżował. – Dlaczego byłaś taka głupia i uciekłaś? Dawałem ci wszystko, co chciałaś. Wystarczyło tylko, abyś była kurwa posłuszna. Kochałem cię, a ty tego nie doceniłaś – warknął niskim głosem, na brzmienie którego, włoski zjeżyły się na karku Amy.  – Ale mówiłem ci, że znajdę cię gdziekolwiek i oto jestem. Mam nadzieję, że się cieszysz – powiedział uśmiechając się chłodno.

Amy oddychała szybko. Bardzo szybko. Już nie ze strachu. Jej wnętrze było pełne gniewu, który ją oślepiał. Źrenice się rozszerzyły, a oczy pociemniały. Usta zacisnęła w wąską linię i po chwili usłyszała jęk i ciąg przekleństw z ust Justina. Zrozumiała, że to ona go uderzyła. Silny kopniak spotkał się z jego męskością.

- Ty suko – wycharczał, ruszając w jej stronę, jednak Amy była szybsza i wymierzyła mu cios w twarz, prosto w nos chłopaka. Powinna poczuć ból w pięści, ale nie poczuła. Patrzyła jedynie z dziką satysfakcją jak Justin opada na kolana i warcząc pod nosem, pluje krwią. Kiedy podniósł głowę, jego oczy były rozszerzone do granic możliwości, z furią wymalowaną na twarzy. – Nagle stałaś się waleczna, co? – zaśmiał się szyderczo, a Amy podeszła do niego, zadając cios w brzuch, a następnie wbijając głęboko obcas w jego pierś.  – Szkoda, że wcześniej taka nie byłaś. Nie opierałaś się zbytnio. A szkoda, taka waleczność podniecałaby mnie jeszcze bardziej – wycharczał i chwycił dziewczynę za stopę, ciągnąc do siebie, a Amy straciła równowagę, uderzając całym ciałem o ziemię, wydając z siebie głośny jęk.

- To był błąd, Amy. Nie powinnaś walczyć – zaśmiał się, uderzając ją w twarz. – Jesteś niegrzeczną dziewczynką, ale masz szczęście, że ja takie lubię – powiedział, gwałtownie podnosząc ją do góry i przygważdżając do ściany. Przysunął swoją twarz do jej szyi, sunąc po niej językiem. Pocałował dziewczynę w obojczyk. Amy zacisnęła oczy, z których wypłynęły łzy. Z piersi wydusiła zduszony szloch.

Justin gwałtownymi ruchami zaczął ściągać jej sukienkę, odsłaniając nagą skórę Amy. Po chwili ciemnowłosa stała, w samej bieliźnie, a Justin taksował ją pełnym pożądania wzrokiem. W chwili, kiedy ściągnął koszulę, Amy zaszlochała. Ogarnęło ją poczucie porażki. Znowu. Mimo znacznego upływu czasu, nie udało jej się obronić. Justin znów wygrał i miał nad nią władzę. Kiedy położył dłoń na jej piersi i zaczął gładzić ją po brzuchu, poczuła się bezsilna. Czuła się niczym. Chciała, aby nagle ktoś się tu znalazł i ją uratował. Ktokolwiek. Dlatego z jej ust wydostał się bełkot błagania o pomoc:

- Błagam, pomocy, ktokolwiek, proszę! – krzyknęła, jednak zabrzmiało to bardzo cicho. – Proszę, ktokolwiek… - szepnęła, a po chwili wybuchnęła płaczem. Justin pocałował ją w usta, a kiedy dziewczyna nie odwzajemniła pocałunku, ponownie uderzył ją w twarz i dodatkowo w brzuch. Amy jęknęła głośno i zwinęła się w pół.

Podniosła głowę i zauważyła postać stojącą za Justinem. Jej serce zabiło szybciej, z nadzieją na pomoc. Jednak to uczucie zniknęło, kiedy Justin obejrzał się przez ramię i powiedział:

- Witaj Jamie, co tak długo? Prawie ominęła cię cała zabawa – zaśmiał się, przyciągając do siebie znajomą Amy dziewczynę i pocałował ją namiętnie w usta. Jamie odsunęła się z ociąganiem od Justina i spojrzała na leżącą na ziemi Amy.

- Jamie… - szepnęła dziewczyna, mając szeroko otwarte oczy, w których krył się strach. – Ty…

- Oh proszę cię! – prychnęła, lekceważąco machając dłonią. – Tak jakbyś nie wiedziała! Twój chłoptaś Zayn przecież ci powiedział, czyż nie? – zaśmiała się szyderczo. – O twojej „przyjaciółeczce” – zrobiła w powietrzu cudzysłów palcami – dilerce narkotyków i o chłopaku z blizną i szaleństwem w oczach! – powiedziała dramatycznym głosem, po czym oboje się roześmiali.

- Co do… - spytała Amy, kręcąc głową.  – Kim ty w ogóle jesteś, Jamie? – syknęła Amy, marszcząc brwi. Chciała przeciągnąć tą rozmowę jak najdłużej. Nie opuszczała jej nadzieja, że Zayn lub któryś z chłopaków zauważą, że jej nie ma i zaczną jej szukać. Była pewna, że tak się stanie, jednak znalezienie jej może im trochę zająć.

Dlatego też rozpoczęła tą rozmowę, gorączkowo myśląc nad ucieczką, w razie gdyby ratunek nie przybył w odpowiednim momencie. Utrudniał to trochę fakt, że cała się trzęsła, po jej twarzy wciąż płynęły łzy, a strach wprawiał ją w dziwny stan odrętwienia. Cała ta sytuacja i ból pulsujący na twarzy, w kręgosłupie i w żebrach, odbierał jej jasność myślenia.

- Jestem twoim najgorszym koszmarem, Amy – zaśmiała się dziewczyna. – A tak naprawdę, przyjaciółką Justina. Znam cię dłużej niż myślisz. Justin wszystko mi o tobie opowiedział. To, jaka uległa byłaś, za dawkę kokainy. Jak oddałaś mu się w całości. Ale uciekłaś. Byłaś taka głupia i postanowiłaś uciec. Naprawdę byłaś tak naiwna, myśląc, że Justin cię nie znajdzie? – Jamie uśmiechnęła się ironicznie, po czym zaśmiała się chłodno. – Cóż, myliłaś się, słoneczko. To było dużo łatwiejsze niż myślisz. Wiesz co było najzabawniejsze? – spytała, nie czekając na odpowiedź Amy. – To, że tak szybko mi zaufałaś. Moim zadaniem było zdobyć twoje zaufanie, a tymczasem to było tak proste, jak odebranie dziecku cukierka, naprawdę.

- Dobra, koniec tej durnej dyskusji – mruknął Justin. – Gotowa na zabawę, moja kochana? – spytał, zwracając się do Jamie, która uśmiechnęła się.

- Oczywiście – powiedziała i podeszła do Amy, śmiejąc się z reakcji dziewczyny. Jej przerażenie stawało się coraz większe i chcąc, nie chcąc, traciła nadzieje na ratunek. Miała coraz mniej czasu. Teraz przeciwko sobie miała Justina i Jamie. Nie miała najmniejszych szans.

Jamie chwyciła twarz Amy jedną ręką, całując ją prosto w usta. Amy otworzyła szeroko oczy ze zdumienia, kiedy Jamie drugą dłoń wsunęła w jej majtki. Ciemnowłosa nabrała powietrza w płuca, zastygając w bezruchu. Justin stanął obok Jamie i zaczął całować ją po szyi i po dekolcie, mocno ściskając jej nadgarstki.

Amy zaszlochała, czując ściskanie w piersi. Poczuła się słaba. Była wykończona. Zacisnęła powieki i korzystając z tego, że jej usta były wolne, po raz ostatni krzyknęła w ciemną noc:

- Pomocy, błagam! Proszę! – krzyczała w kółko, i przestała tak nagle jak zaczęła, uciszona siarczystym uderzeniem Jamie. Dziewczyna patrzyła na nią z furią na twarzy.

- Amy?! To ty?! Amy, gdzie jesteś?! – Dziewczyna usłyszała krzyk, na którego brzmienie jej serce podeszło do gardła. Powinna poczuć ulgę, ale nie poczuła. Bała się. Bała się o Zayna.

Usłyszała kroki i ciężki oddech chłopaka, który pojawił się przy wejściu do uliczki. Podbiegł w ich stronę, a Amy zauważyła, że jego oczy się rozszerzają, na widok tej sytuacji.

- Puść ją – warknął niskim głosem. Amy jeszcze nigdy nie widziała takiego Zayna. Owszem, widziała go złego, ale to była furia. Oczy palące gniewem, oczy zmrużone i wpatrzone w Justina, zmarszczone brwi, zaciśnięte pięści i zmarszczki gniewu na twarzy. Kiedy Justin nie zareagował, tylko jedynie uśmiechnął się kpiąco, Zayn zrobił dwa kroki naprzód.

- Zayn, nie… Idź stąd – szepnęła Amy, a po jej oczach spłynęły łzy. Zayn stanął w miejscu, wpatrując się w nią w szoku.

- No, chłoptasiu, słyszałeś co powiedziała dziewczyna. Spierdalaj stąd! – warknął Justin.

- Nie ma mowy – warknął Zayn, zaciskając szczękę.

- Cóż, skoro tak bardzo chcesz zostać, to może porozmawiamy. Jestem bardzo ciekawy, czy wiesz kim taka naprawdę jest ta oto pozornie bezbronna dziewczyna. Twoja dziewczyna, czyż nie? – spytał z kpiną w głowie Justin, wskazując na Amy, która stała pod murem, drżąc z zimna i strachu. – Powiedz mu, kochanie – powiedział Justin, a kiedy Amy nie odpowiadała, chłopak kiwnął głową, a Jamie ponownie ją uderzyła. Przed oczami Amy pojawiły się gwiazdy, kiedy jej głowa odchyliła się i uderzyła o mur.

- Zostaw ją psycholu! – krzyknął Zayn, nie wiedząc co zrobić. Amy widziała to w jego oczach. Był przerażony.

- Ta oto dziewczyna, to zwykła dziwka, szmata i ćpunka. Co prawda dobra w łóżku, i z ładną buźką, ale nic nie warta – stwierdził Justin, wzruszając ramionami.

Zayn ruszył w jego stronę, z twarzą pełną gniewu. Zamachnął się, aby uderzyć Justina, jednak ten był szybszy i kopnął Zayna w brzuch. Malik schylił się wpół, a Amy pisnęła przerażona. Zayn splunął i podnosząc się szybko, zamachnął się z całej siły i tym razem cios dotarł do Justina. Ten zachwiał się trochę, a Zayn zadał kolejne uderzenie. Oboje byli teraz coraz bliżej Amy i Jamie.

Justin otarł krew z twarzy i uderzył Zayna w twarz, łamiąc mu nos i rozbryzgując krew mulata na swojej dłoni. Justin kopnął go w brzuch, a Zayn opadł na ziemię, krztusząc się.

- Nie posłuchałeś, kiedy mówiłem, żebyś sobie poszedł. A tak kończą ludzie, którzy się mnie nie słuchają – warknął Justin i wyciągnął zza paska od spodni pistolet. Odblokował go i skierował w stronę Zayna.

Amy poczuła, jakby czas zwolnił swój bieg. Widziała to wszystko w zwolnionym tempie. Widziała jak Zayn unosi twarz, patrząc prosto na lufę czarnego pistoletu, czekając aż Justin pociągnie za spust.

Ciemnowłosa odepchnęła od siebie Jamie, która patrząc na rozgrywającą się scenę, poluźniła uścisk na ramionach Amy. Dziewczyna upadła na ziemię, boleśnie uderzając głową o chodnik.

- Nie! - Z piersi Amy wyrwał się krzyk, który został stłumiony przez wystrzał z pistoletu. Poczuła  ból w piersi i bezwładnie opadła na chodnik, drżącą dłonią dotykając krwawiącego miejsca na brzuchu. Zobaczyła krew na swojej dłoni, a z jej oczu popłynęły łzy. Spojrzała na przerażonego Zayna, który szybko znalazł się koło niej.

W chwili, kiedy Amy upadła na ziemię, Justin podbiegł do Jamie i chwytając ją za rękę, pobiegł w przeciwnym kierunku, zostawiając ich samych. Zayn poczuł rozrywający ból Ew piersi. Łzy płynęły mu po twarzy, kiedy z piersi wyrwał mu się szloch pełen bólu. Serce ścisnęło mu się na widok krwi na nagim brzuchu dziewczyny.

Spojrzał na jej twarz, która była nieruchoma. Oczy zamknięte, usta lekko rozchylone, jakby błgały o oddech. Zayn drżącą dłonią wyciągnął telefon z kieszeni i opadając na ziemię, wykręcił numer na pogotowie. Chwycił Amy za drobną dłoń, czując jak cały świat mu się rozpada.

PRZECZYTAŁAŚ? SKOMENTUJ PROSZĘ. CHOCIAŻ KILKA SŁÓW, A ZNACZY DLA MNIE WIELE. DZIĘKUJĘ.