Rozdział 1

"Czasami nadchodzi taki moment, kiedy powracam wspomnieniami do dawnych lat. Sprawią, że się uśmiecham. Myślę wtedy o tobie. Always and forever, prawda? Po prostu chciałabym, aby było jak dawniej. Chciałabym poczuć twój zapach, twój dotyk, usłyszeć twój głos. Chciałabym się pożegnać i po raz ostatni poczuć jak twoje ramiona mnie obejmują. Ale to niemożliwe prawda? Nie  żyję w krainie czarów i nie jestem Alicją. "

            Niewysoka brunetka spojrzała na zachmurzone niebo i szczelniej okryła się płaszczem, który chronił ją przed zimnymi powiewami wiatru. O tej godzinie ulice Mullingar były zapełnione ludźmi śpieszącymi się do pracy. Był środek tygodnia i dochodziła godzina jedenasta.

            Amy trzymała w dłoni wycinek gazety i jeszcze raz spojrzała się na nadrukowany adres. Rozejrzała się w koło i stwierdziła, ze szukane przez nią miejsce musi być gdzieś w pobliżu. Przeszła kilka metrów i zauważyła mały bar, umiejscowiony na rogu ulicy. Westchnęła sfrustrowana i skierowała swoje kroki w tamtą stronę. Przygładziła rozczochrane włosy i weszła do środka.

            Od razu zaczepiła jedną z kelnerek:

            - Dzień dobry, ja w sprawie ogłoszenia o pracę… - powiedziała i pokazała papierek, który wciąż trzymała w dłoni.

            - Ach! Witam – powiedziała farbowana blondynka o miłych, zielonych oczach. Uśmiechnęła się promiennie i powiedziała: - Pójdę po szefową.

            Dziewczyna zniknęła za drzwiami, a Amy usiadła na miękkim stołku stojącym przy ladzie. Kiedy kobieta się zjawiła, usiadła obok brunetki i wypytała ją o jej wiek, doświadczenie i inne tego typu rzeczy.

            - Jestem zaskoczona, że w takim momencie ktoś tak młody jak ty, odpowiedział na ogłoszenie – zdziwiła się kobieta o imieniu Heather.

            Amy uśmiechnęła się krzywo, ale nic nie powiedziała. Nie miała ochoty zagłębiać się w swoje życie osobiste. Prawda jest taka, że chciała zdobyć pracę jak najszybciej. Ma miesiąc, aby zarobić trochę pieniędzy, które pomogą jej rozpocząć samodzielne życie.

            - Cóż… W jakich godzinach i dniach będziesz mogła pracować? – spytała się Heather, zapisując coś w swoim notatniku, który leżał przed nią. Spojrzała na nastolatkę swoimi szarymi oczami.

            - Codziennie, oprócz niedzieli. Godziny też są mi obojętne… - odparła dziewczyna bawiąc się swoimi dłońmi.

            - A szkoła? Przecież lada chwila się rozpoczyna… - zdziwiła się kobieta.

            - O to proszę się nie martwić – dziewczyna uśmiechnęła się lekko. Nie musiała już chodzić do szkoły. W sierocińcu prowadzącym przez siostry zakonne, gdzie się wychowała, wystarczyło zdać ostatni rok, a później znaleźć pracę i czekać na swoje osiemnaste urodziny. Amy pracowała przez całe wakacje, jednak rzuciła ją, gdyż miała dość ludzi, z którymi musiała spędzać kilkanaście godzin dziennie. Postanowiła więc spróbować czegoś innego. A pieniędzy i pracy koniecznie potrzebowała, bo z dnia na dzień ma mniej czasu.

            Heather wypytała ją jeszcze o kilka spraw i po pół godzinie rozmowy, uśmiechnęła się szeroko i podała dziewczynie rękę.

            - W takim razie witam w załodze. – Amy z wahaniem uścisnęła rękę kobiety i posłała jej uśmiech. – Zaczynasz jutro o dziewiątej rano. Dostaniesz wtedy swój grafik, a któraś z pracownic powie ci co i tak.

            Dziewczyna podziękowała kobiecie i wszyła z baru. W duchu cieszyła się, że poszło tak łatwo. Heather zaproponowała jej dość dobre wynagrodzenie, więc pozostawało jej mieć tylko nadzieję, że praca będzie przyjemna. Z delikatnym uśmiechem wymalowanym na ustach, ruszyła przed siebie.

            Amy nie bardzo lubiła spacerować ulicami swojego miasta. Miała tutaj zbyt wiele wspomnień. Wspomnień, które się skończyły pozostawiając jedynie dziurę w sercu. Gdziekolwiek spojrzała widziała siebie kilka lat temu. Szczęśliwą i pełną życia.

            Kiedy jej najlepszy przyjaciel Niall bez słowa wyjechał z Mullingar, dziewczyna była zrozpaczona. Samotność ją zmieniła. Odruchowo dotknęła wisiorka, który od lat nie zniknął z jej szyi. Dostała go sześć lat temu od blondyna, który wygrał go na loterii w wesołym miasteczku, które zatrzymało się w Mullingar. Ciemnowłosa zagryzła wargę i potrząsnęła głową chcąc wyprzeć wspomnienie najlepszego przyjaciela ze swojej głowy.

            Mimo, że Niall sprawił jej ogromną przykrość wyjeżdżając, nie wyrzuciła tej pamiątki. Ten łańcuszek był dla niej dowodem na to, że kiedyś była szczęśliwa. Że w jej życiu zjawił się ktoś kto się o nią troszczył. Dziewczyna westchnęła ciężko i skierowała swoje kroki w stronę sierocińca. W stronę swojego domu.

            Miejsca, które było jej domem przez siedemnaście lat jej życia.

            Miejsca gdzie ludzie nauczyli ją walczyć o siebie.

            Niedługo ma to wszystko zostawić za sobą.         

  

***

            Przekroczyła ponure mury budynku i skierowała się prosto na stołówkę. Od wczoraj nie miała niczego w ustach i poczuła ssący ją głód.

            Po latach spędzonych tutaj nauczyła się ignorować spojrzenia, jakie były rzucane w jej stronę. Myślicie, że w sierocińcu, nawet prowadzonym przez siostry zakonne, wszyscy ludzie są mili? Że jest tutaj inaczej niż w jakiejkolwiek szkole? No to się mylicie. Nawet tutaj ludzie byli ustawieni w hierarchii.

            Gdzie się znajdowała Amy? Uznajmy, że dość wysoko. Trudno uwierzyć, prawda? Ale przez te wszystkie lata zdążyła sobie wyrobić własne imię, które było utaj szanowane. Fakt, że wszystkie dzieci codziennie chodziły do kościoła na modlitwę, a rolę ich opiekunek sprawowały siostry zakonne, nie zmieniał tego, jak wszyscy uczniowie się zachowywali.

            Według zasad, dziewczyny są całkowicie oddzielone od chłopców. Mają osobne zajęcia, pokoje, korytarze. Wszystko. Ale obejście tego durnego zakazu nie stanowiło już dla nich problemu. Kontakty pomiędzy przeciwnymi płciami były normą. Jednak przez lata uczniowie nauczyli się z tym kryć. Było to w taki sposób udoskonalone, że zakonnice naprawdę rzadko przyłapywały uczniów w dwuznacznych sytuacjach.

            Praktyka czyni mistrza jak to mówią.

            Amy podeszła do swojego stałego stolika i przywitała się ze swoimi koleżankami. Wszystkie były w tym samym wieku, jednak Amy miała opuścić sierociniec najszybciej z nich wszystkich. Była najstarsza. Chociaż prędzej czy później i tak musiałaby to zrobić. Nie może wciąż chować się przed światem zewnętrznym.

            Teraz, kiedy do wyjazdu został jej tylko miesiąc, na wszystko patrzyła inaczej. Chociaż jeszcze teraz nie było to tak intensywne. Za jakieś trzy tygodnie będzie zmagała się z myślami, że wszystko tutaj, widzi po raz ostatni. Ta myśl napawała ją smutkiem. To dziwne, gdyż nie wiązała z tym miejscem wielu radosnych wspomnień.

            Więcej wydarzyło się poza tymi murami.

            U boku Nialla.

            Amy dłubała widelcem w jedzeniu, po czym chwyciła swoją tacę, mówiąc dziewczynom, że nie jest głodna. Przełknęła ślinę, chcąc pozbyć się łez, napływających do jej oczu. Odłożyła tacę z jedzeniem tam gdzie jej miejsce i wyszła z pomieszczenia.

Miesiąc później

            Amy skończyła pakować ostatnią torbę i postawiła ja koło drzwi. Spojrzała na swój pokój, w którym spędziła całe swoje życie. Usiadła na łóżku, rozglądając się po pustych ścianach. Zazwyczaj w jednym pokoju mieszkały po dwie osoby, jednak jej współlokatorka wyprowadziła się kilka miesięcy temu, po ukończeniu swoich osiemnastych urodzin.

            Dziś nadszedł czas na Amy.

            Dziewczyna poprawiła kitkę i położyła brodę na dłoniach. Jakaś jej część będzie tęskniła za tymi murami. Tutaj przynajmniej była bezpieczna. Teraz musiała zostać wystawiona wilkom na pożarcie. Dosłownie…

            Nawiązywanie nowych relacji nigdy nie wychodziło jej dobrze. I nie chodzi tutaj o nieśmiałość. Była śmiała. Jednak często odrzucała ludzi swoim zachowaniem i postawą. Albo była zbyt wygadana, lub głośna. Albo zbyt wulgarna, a może zbyt zadufana w sobie. Ale czy faktycznie była? Okej, wiedziała, że jest atrakcyjną dziewczyną, ale nic poza tym! Przecież nie chwali się tym na prawo i lewo, a ludzie i tak myślą o niej jak o próżnej osobie.

            Człowiek potrafi być czasami strasznie durną istotą.

            Zerknęła na zegarek i stwierdziła, że ma jeszcze dwanaście minut, do momentu, kiedy będzie musiała stawić się na parkingu i wsiąść do czekającego na nią busa. Najgorsze miała już za sobą. Pożegnanie. Na szczęście obyło się bez łez, przynajmniej z jej strony. Amy doskonale pamiętała, że płakała tylko raz przy ludziach. Kiedy dowiedziała się, że Niall wyjechał, wróciła z płaczem do tego budynku. Wtedy po raz pierwszy czuła odrobinę radości, na widok placówki, która zawsze napawała ją smutkiem.

            Nie miała żadnego planu. Wiedziała jedynie, że musi dostać się do Londynu. Planowała pojechać pociągiem, później płynąć promem i znowu wsiąść w pociąg. Miała trochę pieniędzy, jednak to naprawdę niedużo. Starczy jej to może na trzy miesiące zycia w Londynie. Plus minus dwa miesiące. Ale co później? Gdzie zamieszka? Jak zarobi pieniądze? Co zrobi dalej ze swoim życiem? 

            Wszystkie te myśli sprawiały, że dłonie dziewczyny się pociły. Wpadała w panikę. To dlatego tak bardzo bała się nadejścia tego momentu. Co, jeśli nie da sobie rady? Dziewczyna wzięła kilka głębszych oddechów i potarła twarz dłonią. Jej rozmyślania przerwało ciche pukanie do otwartych drzwi.

            Uniosła głowę i spojrzała na uśmiechniętą sekretarkę stojącą w progu.

            - Amy, pani Robson prosi cię do siebie – powiedziała swoim melodyjnym głosem, a siedząca na łóżku dziewczyna kiwnęła głową. Poszła za sekretarką w stronę gabinetu dyrektorki sierocińca.

            Och, witaj, Amy – przywitała ją kobieta siedząca za biurkiem. – Usiądź, proszę – powiedziała wskazując na krzesło. Ciemnowłosa posłusznie zajęła miejsce i cierpliwie czekała, aż dowie się o co chodzi. Raczej nie spodziewała się specjalnych pożegnań, czy czegoś w tym stylu. Często zdarzało się, że ludzie wynosili się z sierocińca. Ktoś się wyprowadzał, a na jej miejsce przyjeżdżała kolejna osoba.  – Będę się streszczała, gdyż za kilka minut powinnaś się zbierać – uśmiechnęła się delikatnie. Dokładnie za cztery minuty – pomyślała Amy. 

            Kobieta wyciągnęła z szuflady kopertę i wysunęła ja w stronę dziewczyny.

            - Zanim twoi rodzice zginęli – zaczęła delikatnie, patrząc z uwagą na twarz z Amy, która nie wyrażała żadnych emocji. – Zanim zginęli, zabezpieczyli cię na przyszłość. Na tym koncie… – postukała paznokciem o kopertę leżącą na biurku. Niewątpliwie tam znajdowały się wszystkie potrzebne formalności. – Znajduje się pięć tysięcy funtów – powiedziała, a Amy otworzyła szeroko oczy ze zdumienia. – Mówię ci to dopiero teraz, gdyż taki jest mój obowiązek. Przekazać ci pieniądze w dzień twoich osiemnastych urodzin. Mam nadzieję, że dobrze je spożytkujesz – powiedziała, a jej uśmiech się powiększył.

            Wstała z fotela, więc Amy zrobiła to samo.

            - Dziękuję – szepnęła dziewczyna, biorąc kopertę i zaciskając na niej palce.

            - Nie masz mi za co dziękować, Amy – powiedziała kobieta, posyłając jej ciepły uśmiech. - Powodzenia – kiwnęła głowę, ściskając jej ramię w geście wsparcia.

            Amy pożegnała się z nią, po czym wyszła z gabinetu. Wciąż nie mogła uwierzyć w to, co się stało. W jednym momencie jej perspektywy się poszerzyły. Miała kupę pieniędzy, jednak zamierzała dobrze je zagospodarować. Nagle stałą się lżejsza, a świat zewnętrzny wydał się mniej straszny niż kilka minut wcześniej.

            Może mój anioł stróż wciąż nade mną czuwa? – pomyślała sobie, a kąciki jej ust uniosły się lekko do góry.

45 komentarzy?! O matko, nawet nie macie pojęcia jak was za to kocham! Każda wasz a opinia naprawdę wiele dla mnie znaczy i daje kopa do dalszego pisania. Dziękuje wam, naprawdę! Mam nadzieję, że będziecie trwali przy mnie i czytali to opowiadanie. ♥
Szablon na blogu nie jest mojej roboty, jednak ja też wykonuję grafikę, którą znajdziecie tutaj.

Uprzedzając wasze pytania, Niall pojawi się w pełnej okazałości w trzecim rozdziale, także cierpliwości. Co myślicie o tym rozdziale? Wiem, że póki co, jest nudno, ale z rozdziału na rozdział, akcji będzie coraz więcej. A i pytałyście się też, czy całe opowiadanie będzie utrzymane w smutnym nastroju. Nie, nie będzie, także nie martwcie się! xx
Dużo z was wysłało mi także linki n a swoje blogi, z prośbą, abym zajrzała i wyraziła swoją opinię. Zrobię to, naprawdę. Jak tylko znajdę chwilę czasu. :)

Kiedy następny? W połowie lutego, gdyż wyjeżdżam n ferie i nie będę miała dostępu do internetu. Ale będę pisała rozdziały w zeszycie, aby mieć na zapas. :) Już mam dwa w zanadrzu, także myślę, że będzie dobrze.  

Z góry dziękuję za każdą opinię. Do napisania! xx

Jeśli chcecie być informowane, to piszcie w odpowiedniej zakładce! :)