Prolog

                 

 Radość często bywa początkiem naszego bólu. - Owidiusz

                   27.08.2012

            Wyobraź sobie świat, gzie jesteś kompletnie sam. Nie masz nikogo kto by cię pocieszył, przytulił, albo chociaż się zatroszczył. Ciężko, prawda? Ja doskonale umiem wyobrazić sobie taką sytuację. W sumie… To nie muszę robić nawet tego. Spójrzcie na moje życie, które jest najlepszym przykładem takiego życia.

            Przez wiele lat żyłam bez rodziców. Sama, wychowana przez siostry zakonne. Zbieg okoliczności i być może Bóg, jeśli w ogóle istnieje, zesłał mi mojego osobistego anioła stróża. Dzięki niemu odzyskałam nadzieję na lepsze jutro. Jakże zgubna była moja nadzieja, że od teraz wszystko będzie dobrze. Kiedy poczułam się szczęśliwa i na nowo odzyskałam chęć do życia, mój anioł stróż zniknął.  Zostawił mnie bo.. Dostał życiową szansę od losu.

            Z jednej strony mu się nie dziwię. Gdybym była w jego sytuacji, sama bym się zgodziła, ale myślę, że zrobiłabym to w nieco inny sposób niż on. Nie mam mu tego za złe. Po prostu tęsknota codziennie ciąży mi na sercu, a to uczucie jest nie do zniesienia. Ale choćby nie wiem jak bardzo bym chciała, nie zmienię tego co się stało. Od tego wydarzenia minęły dwa lata. Dwa lata ponownej samotności, która fakt faktem, zadawała mi potworny ból, jednak nie taki jak kiedyś. W końcu zrozumiałam, że mogę liczyć tylko na siebie.

            Jaka jestem? Niewątpliwie nie silna, chociaż wiele osób tak sądzi. Wychowałam się bez rodziców, jednak nie zmienia to faktu, że cierpiałam każdego dnia zazdroszcząc ludziom, którzy mają prawdziwą rodzinę. To, że nigdy ich nie poznałam, wcale nie polepszał sytuacji. W tym momencie drapię dłonią nadgarstek lewej ręki, rozdrapując strupy. Blizny. Oznaki mojej słabości.

            Spojrzałam na pierwszą kroplę krwi, która zaczęła spływać leniwym potokiem po przedramieniu. O co chodzi z tym dziennikiem, który właśnie piszę? To część terapii. Mój psychiatra zalecił mi założenie dziennika, w którym mam opisywać wszystkie swoje uczucia i myśli. Tak więc robię.

            Jakie w tym momencie są moje myśli? Rozbiegane i chaotyczne. Jak zawsze. Z dnia na dzień nie ubłagalnie zbliżam się do momentu, który nastąpi prędzej czy później. Za miesiąc będę musiała się stąd wynieść i ułożyć sobie życie od zera. Bez niczyjej pomocy. Ale skąd to moje przerażenie skoro od dawna wiedziałam, że nastąpi taki moment?

            Myślę, że po prostu nie jestem pewna, czy jestem gotowa.

            Boję się, co mnie czeka poza tymi murami.

Mam na imię Amy Morgan i chcę wam opowiedzieć moją historię.

To opowiadanie miało wystartować dopiero pod koniec stycznia. Ale, że dzisiaj mam dobry humor, dodałam prolog. Co sądzicie? Ja jestem z niego zadowolona. 
Kiedy pierwszy rozdział? Na pewno pod koniec miesiąca, zanim wyjadę na ferie do cioci, także spokojnie. xx 
PS. Blog wciąż jest w budowie, więc wszystkie podstrony i tak dalej, będą dodane w najbliższym czasie.
PS2. Chcesz być informowana? Zostaw w komentarzu swojego tt, gg lub adres bloga. :)
Całusy! ♥