Rozdział 11

Od autorki: Cześć Wam. Kurczę. Zawaliłam. Wiem, jestem beznadziejna. Nie wiem czy jeszcze w ogóle ktoś to czyta, wiecie? :( Ale chcę, abyście wiedzieli, że was nie opuszczam. O nie! Za bardzo kocham tą historię. Cóż, mam nadzieję, że jeszcze mnie pamiętacie i że ten w miarę długi (prawie pięciostronnicowy) rozdział wynagrodzi wam moją długą nieobecność. Skomentuj jeśli przeczytałaś/łeś, dziękuję ♥



I'm on a fire escape
Where you said to wait
And I did, yes I did
No, I heard the cold winds say:
"You're a fool to stay"
But I did, yes I did 

             Tydzień później

Amy wracała właśnie samochodem z hotelu, gdzie dostarczyła swoją potrawę na pierwszy etap. Po kilkugodzinnym oczekiwaniu na decyzję sędziów, dziewczyna dowiedziała się, że przeszła dalej. Jej kolejnym tematem była potrawa kuchni meksykańskiej. Amy już nie mogła się doczekać momentu, kiedy będzie mogła zabrać się do pracy.

Przez ostatnie kilka dni chodziła cała w skowronkach. Zayn posyłał jej ukradkowe, dwuznaczne spojrzenia, które przyprawiały ją o szybsze bicie serca i uczucie motylków w brzuchu. Wciąż zachowywała pewien dystans i zarówno ona jak i Zayn musieli ukrywać się z tym, co między nimi się rozwija. Amy jednak czuła przyjemne ciepło wiedząc, że Zayn coś do niej czuje.

Zatrzymała się na parkingu przed pierwszym lepszym supermarketem i ruszyła w jego stronę. Weszła do klimatyzowanego wnętrza i zaczęła wkładać do koszyka rzeczy, których brakowało w lodówce. Mijając dział alkoholowy, zawahała się na chwilę i zerknęła z ukosa na butelki wina. Po kilkuminutowym zastanowieniu, chwyciła swoje ulubione, białe wino i ruszyła do kasy.

Kiedy wróciła do domu, z zaskoczeniem zauważyła, że jest w nim kompletnie sama. Postanowiła więc zadzwonić do Zayna, chcąc się dowiedzieć o co chodzi. Słysząc regularne sygnały, niecierpliwie stukała paznokciami o blat kuchenny, czekając aż chłopak podniesie słuchawkę. Tak się jednak nie stało i zamiast zachrypniętego głosu Malika, usłyszała monotonny głos operatora. Westchnęła i przeczesała dłonią włosy. Spróbowała ponownie, jednak tym razem od razu włączyła się poczta głosowa.

Wybrała więc numer Nialla. Irlandczyk odebrał zaś po kilku sygnałach.

- Cześć, Niall. Właśnie wróciłam do domu i nikogo nie ma. Gdzie jesteście? – spytała, nalewając sobie soku do szklanki.

- Oh, cześć, Amy. Jesteśmy z Liamem na kręglach – powiedział radosnym głosem. W tle dało się słyszeć śmiech Liama i skoczną muzykę.

- A Zayn, Louis i Harry?

- Harry jest z nami, ale nie z nami. Siedzi przy barze i pije już chyba dziesiątego drinka – mruknął Niall. W jego głosie od razu pojawiła się drażliwa nuta, kiedy wspomniał o lokatym chłopaku. - Louis zmył się wcześniej, bo nie czuł się najlepiej. Właściwie za kilka minut powinien być w domu. A Zayn… Hm, myślałem, że jest w domu. Powiedział, że jedzie coś załatwić i że wróci. Dziwne…

- Nie odbiera telefonu… - powiedziała cicho Amy. Poczuła jak ogarnia ją niepokój. – Cóż, będę na niego czekała i próbowała się dodzwonić. Do zobaczenia – powiedziała i już zamierzała się rozłączyć, kiedy usłyszała krzyk Nialla:

- Ej, Amy, czekaj! Jak tam konkurs? – spytał pełnym ekscytacji głosem.

- Przeszłam dalej – powiedziała, uśmiechając się pod nosem, czekając na entuzjastyczną reakcję Nialla, która nastąpiła po chwili.

- Moje gratulacje! Wiedziałem, że ich zachwycisz – zaśmiał się. Blondyn, chociaż bardzo cieszył się z sukcesu, który powoli odnosiła Amy, wciąż nie mógł pozbyć się smutku, który w nim tkwił. Już kilka dni temu zwrócił uwagę na zachowanie dziewczyny. Na jej piękne oczy, które lśniły dziwnym blaskiem, na rumieńce na policzkach, pojawiające się w chwili, kiedy patrzyła na Zayna, na drobne gesty i uściski, które w ich mniemaniu były niewidoczne dla innych. Ale jednak Niall to dostrzegł. Niestety widział to wszystko. I to raniło go dwukrotnie mocniej. Jego najlepsza przyjaciółka nie chciała się podzielić z nim swoim szczęściem. A chłopakiem, który zapewnił jej to, był jego najlepszym przyjacielem.

Zmagając się z tymi myślami pokręcił głową, wzdychając cicho i pocierając dłonią twarz. Odchrząknął i po chwili powiedział:

- Uhm, słuchaj, musze kończyć. Do zobaczenia w domu. – Nie dając jej okazji aby się pożegnać, kliknął czerwoną słuchawkę, kończąc połączenie.

Amy odłożyła telefon na blat, nie wnikając w dziwne zachowanie przyjaciela. Usiadła na krześle przy stole i zerknęła w okno. Na zewnątrz zapadał zmrok, a Amy coraz bardziej martwiła się o Zayna. Chcąc się uspokoić i pozbyć się ciemnych myśli w głowie, wyjęła butelkę wina z torby na zakupy i jedną lampkę, a następnie położyła je na stole. Po kilkuminutowych zmaganiach udało jej się rozpalić ogień w kominku. Usiadła na miękkim dywanie, blisko ciepła, które biło z kominka i oparła się plecami o fotel. Nalała wina do lampki i patrząc się na ogień, wzięła pierwszy łyk. I kolejny, i kolejny. Amy nie zwróciła uwagi, kiedy opróżniła dwie lampki, wciąż chcąc więcej. Doskonale wiedziała dlaczego to robi. Chciała zaćmić swój umysł, aby wyrzucić z głowy wspomnienie, które w tym momencie nie dawało jej spokoju.

Ogień. To ogień sprawił, że przypomniała sobie Tamtą noc.

To była impreza jak każda inna. Ale jednak coś sprawiło, że zmieniła życie Amy na zawsze.

Ciemnowłosa wstała z piasku i objęła się ramionami, czując chłodny podmuch wiatru. Podeszła do dużego ogniska na środku plaży i wzięła łyk piwa z butelki, którą trzymała w dłoni. Zerknęła na jezioro, w którym kąpało się kilka podpitych już osób. Dziewczyna znajdowała się na imprezie zorganizowanej przez jedną z jej koleżanek z poza domu dziecka. Pod pretekstem pomocy w nauce, udało jej się zdobyć przepustkę na cały weekend, który zamierzała spędzić u Ellie, organizatorki imprezy. Trochę sprytu i można zdobyć wszystko, co tylko się chce.

Amy uśmiechnęła się pod nosem i kilkoma dużymi haustami, dokończyła pić piwo i rzuciła butelkę na piasek. Widząc, że duża część bawiących się ludzi, przeniosła się do wnętrza dużego domu, postanowiła zrobić to samo. Ruszyła w stronę prowizorycznego baru i usiadła na krześle stojącym przy nim. Zauważyła chłopaka, który rozdawał drinki i poprosiła go o kolejkę shotów tequili. Kiedy podsunął jej kilka kieliszków, posłała mu leniwy uśmiech i z rozbawieniem patrzyła jak na jego policzki wstępuje delikatny rumienieć i nieznajomy szybko znika z pola widzenia.

Nagle poczuła klepnięcie w ramię. Odwróciła się do owej osoby i napotkała roześmianą twarz Alex, która usiadła obok. Dziewczyna wskazała głową na kieliszki, a sama wzięła talerzyk z półksiężycami limonki.

            - Pij, a ja będę zagryzała limonką – powiedziała radośnie, patrząc się na Amy. Ciemnowłosa westchnęła i przysunęła do siebie kieliszki.

            - Kiedy w końcu będziesz mogła pić? – fuknęła. – Mam dość oddawania ci limonki za każdym cholernym razem.

            - Nie wiem. Ale muszę się pilnować. Często robią mi badania i gdyby wykryli alkohol, znowu wróciłabym na odwyk – jęknęła, układając usta w podkówkę. – To co? Zaczynamy?

            - Tak, niech ci będzie – powiedziała Amy, robiąc młynka oczami.

            - Tylko daj mi znać kiedy będziemy wstawione! – krzyknęła Alex, a Amy tylko pokręciła głową.

            Za jednym zamachem wypiła trzy kieliszki, a następnie skrzywiła się, biorąc głęboki oddech.

            - Potrzebuję limonki – jęknęła.

            - A ja tequili. Więc jesteśmy kwita. Pij – rozkazała, odgarniając długie włosy z twarzy. Amy spojrzała tęsknie na limonkę, a następnie wypiła kolejne dwa kieliszki. Po chwili oznajmiła:

            - Okej, jesteśmy wstawione.

            - Świetnie. W takim razie ja lecę. Jeśli zrobię coś nieprzyzwoitego, mogę to zwalić na alkohol. Pa! – krzyknęła śmiejąc się i po chwili już jej nie było. Amy roześmiała się i wypiła ostatni kieliszek. Oblizała usta i wstała z krzesła.

            Poczuła jak obraz przed jej oczami wiruje i zaśmiała się ponownie. Ruszyła na parkiet, oddając się w muzyce i co chwila zmieniając partnera. Wirując po parkiecie, niespodziewanie poczuła jak zderza się z czymś twardym, a następnie alkohol w plastikowym kubeczku ląduje na jej sukience. Przeklęła kilka razy.

            - Przepraszam cię bardzo! – usłyszała męski, głęboki i lekko zachrypnięty głos. Uniosła głowę i napotkała czekoladowe tęczówki przystojnego chłopaka. – Pozwól mi postawić sobie drinka, w ramach przeprosin – powiedział, uśmiechając się rozbrajająco.

            Amy nie wiedziała czy to przez alkohol, czy też ze względu najego  urok osobisty, ale momentalnie cała złość ją opuściła. Uśmiechnęła się i kiwnęła głową.

            - W porządku. – Nieznajomy poprowadził ją w stronę baru i zamówił im po drinku.

            - Jestem Justin, tak przy okazji – przedstawił się.

            - A ja Amy – odpowiedziała, a po chwili krzyknęła przestraszona, czując jak czyjeś ręce obejmują ją od tyłu. Odwróciła się i odetchnęła na widok znajomej twarzy.

            - Amy, możemy porozmawiać? – spytał George, jeden z jej znajomych.

            - Później, okej? W tej chwili jestem zajęta – zaśmiała się, kiwając głową na Justina.

            - Oh, okej – odpowiedział, uśmiechając się. Po chwili go nie było i Amy z powrotem odwróciła się do Justina, który popijał swojego drinka. Amy zrobiła to samo i kilkoma dużymi łykami opróżniła całą szklankę.

            Przez chwilę rozmawiali, jednak Amy zdążyła zauważyć, że język jej się plącze, a obraz pomimo tego, że siedziała, mocno wiruje jej przed oczami.

            - Źle… Się… Czu.. Czuję – wyjąkała, patrząc nieprzytomnie na nowopoznanego chłopaka. Jego kontury się rozpływały. Amy poczuła jak jej serce przyspiesza. Czuła, że coś jest nie tak.

            - Ciii… - uspokoił ją, kładąc dłoń na jej policzku i gładząc go. – Wszystko będzie w porządku. Zabiorę cię do siebie. Nie masz się czego bać.

            Po tych słowach jej powieki się przymknęły. Ostatnie co ujrzała to ognisko, które wciąż paliło się na plaży. Walczyła sama ze sobą, aby nie zasypiać. Jednak szybko przegrała walkę i bezwładnie osunęła się na krześle.

           

            Dziewczyna drgnęła przestraszona i spojrzała w górę. Napotkała twarz Louisa i odetchnęła głęboko. Odstawiła pustą lampkę po winie i potarła dłonią spoconą twarz.

            - Wszystko w porządku? Jesteś rozpalona – spytał z troską Louis.

            - Wszystko w porządku – powiedziała cicho, siedząc nieruchomo. – Która jest godzina?

            - Prawie dziewiąta, a co? – spytał, siadając obok. Amy zmarszczyła brwi i spytała z nadzieją:

            - Czy Zayn jest w domu?

            - Nie… Nie. Próbowałaś do niego zadzwonić? – spytał, wyciągając telefon z kieszeni.

            - Tak, ma wyłączony telefon – westchnęła.

            - Amy, to prawdopodobnie nic takiego. To zdarza się nie pierwszy raz. Nie przejmuj się. – uspokoił ją Louis.

            - Tak… Pewnie masz rację – powiedziała, związując włosy w kitkę. Przez chwilę oboje milczeli, aż w końcu Amy postanowiła spytać o coś, co dręczyło ją od dłuższego czasu. – Louis… Mogę cię o coś spytać?

            - Pewnie – odpowiedział szatyn, uśmiechając się do niej ciepło.

            - O co… O co chodzi z Harry`m? To znaczy… Co się między wami wydarzyło? Nie wiem czy chłopcy udają, że nic się nie dzieje, czy naprawdę są na tyle ślepi, że nic nie zauważyli – powiedziała kręcąc głową. Zauważyła, że Tomlinson już otwierał usta, jednak ona nie dała mu dojść do słowa. – Pamiętasz moją kłótnię z Harrym? Cóż… Poszło właśnie o to. Zgaduję, że to dla niego naprawdę drażliwy temat. Szczerze mówiąc, trochę boję się ciebie o to pytać, bo nie chcę znów skończyć z krwawiącą raną na ramieniu – zachichotała nerwowo, zerkając nieśmiało na Louisa. Uważnie obserwowała jego reakcję.

            Louis milczał dłuższą chwilę, analizując słowa Amy. Wziął głęboki oddech i zaczął mówić. Mówił powoli, dokładnie dobierając każde słowo:

            - Harry… Zrobił coś, co sprawiło, że spanikowałem. Był pijany. Ja trochę też. Rozmawialiśmy, śmialiśmy się… A w pewnej chwili on… Nachylił się i… Pocałował mnie – powiedział Louis, a jego głos delikatnie zadrżał. Przetarł twarz dłonią, kręcąc głową. – Pokłóciliśmy się… Zacząłem go wyzywać i…

            - Wiem. Słyszałam waszą kłótnię – powiedziała cicho Amy z szeroko otwartymi oczami.

            - No więc znasz resztę historii. Harry nie odzywa się do mnie od tego czasu, ani ja do niego – szepnął, przymykając oczy.

            - Dlaczego zareagowałeś tak gwałtownie? Nie próbowałeś… Porozmawiać z nim po tym, co się stało? – zmarszczyła brwi.

            - Ja… Spanikowałem. Powiedział mi, że mnie kocha. I… Nie wiem czy mówił poważnie, czy tylko dlatego, że był pijany.

            - Chciałbyś żeby mówił poważnie? – spytała, unosząc brwi. Louis zaskoczony uniósł na nią wzrok i otworzył szerzej oczy. Przez chwilę myślał, że Amy żartuje, jednak jej twarz była całkowicie poważna.

            - Nier.. Ja… Nie wiem. Chyba… Nie wiem – powiedział, a następnie jęknął, chowając twarz w dłoniach. – Nie wiem, okej? – szepnął i zagryzł dolną wargę, czując łzy wzbierające się pod powiekami. Amy westchnęła ciężko i przysunęła się do Louisa. Objęła go ramieniem i pogładziła po włosach.